HET CONCERT:
Outfit, London Calling grote zaal, zaterdag 2 november 2013

DE ACT:
Zet de zojuist uitgebrachte debuutplaat Performance van Outfit op en de twee grootste geestverwanten worden onmiddellijk duidelijk: Hot Chip en Django Django. Het vijftal uit Liverpool heeft ook die opgewekte ritmes, die softe samenzang. Vanzelfsprekend zoemt de electro warm door de nummers heen. Het arty Outfit plakt zo nu en dan een sample tussen het geheel.

HET NUMMER:
Opmerkelijk genoeg begint Outfit met het beste nummer: 'House On Fire', een soort softe versie van Hot Chips’ 'Over And Over'. Direct je visitekaartje geven is gewaagd: je kunt immers meteen al je kruit verschieten.

HET MOMENT:
En het kruit verschieten, dat doet Outfit. De belofte die 'House On Fire' in zich draagt, wordt in de rest van het concert niet waargemaakt. Het optreden kent één hoogtepunt: de eerste drie minuten. Ai. 

HET PUBLIEK:
Gelukkig stroomt de grote zaal bij aanvang nog redelijk vol, richting het einde ontstaan aardig wat gaten. De meeknikkende knieën worden al snel ingeruild voor stijve benen en verveling.

HET OORDEEL:
Op zich heeft Outfit het geluid wel op orde. Dat klinkt helder, doordacht, rijk. Daarom is het zonde dat het songmateriaal zo onderdoet voor dat van eerder genoemde voorbeelden. Het klinkt hier in Paradiso vooral erg nietszeggend. Het Liverpoolse vijftal speelt zonder enige sturm und drang, wat een ernstig gemis is voor een debuterend gezelschap dat energie wil opwekken. Voor een band die Outfit heet is het best opvallend dat werkelijk niemand op het podium ook maar enige moeite aan de kledij heeft besteed. Zanger Andrew Hunt heeft nog een zwart pak aangetrokken, maar zijn vier secondanten kunnen met hun shirtje-broekje net zo goed onderuitgezakt op de bank een pizza bolognese eten terwijl de herhaling van As The World Turns opstaat. Meer dan de helft van het 35 minuten durende optreden van Outfit is simpelweg saai.

DE FOTO: