HET CONCERT:
Mac DeMarco, London Calling grote zaal, vrijdag 1 november 2013
DE ACT:
Mac DeMarco maakt muziek om dronken op te worden: sleazy gespeelde rock 'n roll met aalgladde, valse licks en een gitaar die kapotter dan kapot is. DeMarco bespeelt 'm vandaag met verve, zijn tong constant viezig uit de mond gehangen, tussen dat flinke spleetje in zijn tanden door. Hij is sowieso de koning van de gekke bekken, van de liedjes over goedkope sigaretten, over dronken nachten en vooral die ene in het bijzonder, waarin hij poedelnaakt een drumstok in zijn achterste stak terwijl hij U2 zong, wat op YouTube belandde en waar zijn moeder razend van werd. Vaak vertelt Mac tijdens shows de anekdotes die als een naar geurtje aan de liedjes kleven. Vandaag niet. "Sorry voor m'n stem", rochelt hij grijnzend. Geen biertje in de hand, maar een flesje water. Het is de een-na-laatste show van de tour, verontschuldigt hij zich. De vierkoppige band leefde waarschijnlijk net ietsje te hard, en ze dronken ongetwijfeld evenveel blikken bier als het aantal kilometers dat ze aflegden. Dat eist zichtbaar zijn tol.
HET NUMMER:
Maar goed, tussen het gehoest en gerochel door worden er wel degelijk een stel waanzinnige liedjes gespeeld. Hij heeft er een heleboel: van set-opener Cooking Up Something Good tot Rock and Roll Night Club, Freaking Out The Neighborhood en Baby's Wearing Blue Jeans. Het beste tot zijn recht komt vandaag het stroperig trage Ode To Viceroy. Grappig genoeg zijn het dan die glijerige gitaarlijntjes die worden meegezongen, inderdaad ontzettend belangrijk voor het geluid van Mac DeMarco.
#LC13: London Calling grijpt hoestende Mac DeMarco in het kruis
Crotchsurfende Canadees voert Paradiso tot grote hoogtes
Als de gitarist de microfoon ter hand neemt om Limp Bizkit (!) te coveren, weet je dat de avond ontspoort. Als een vrouw - duidelijk onder de invloed van het een of ander - interpretatieve dansen doet op het podium, weet je dat het goed komt. Als Mac DeMarco zelf crowdsurfend de zaal door gaat om zijn schoen kwijt te raken en op de muil te worden gepakt door een jongen vooraan, weet je: dit was het moment van London Calling 2013.
HET MOMENT:
De hoogtepunten zitten al vroeg in de set verpakt, waarna Paradiso wat inkakt. Is de grote zaal tóch een maatje te groot voor Mac om half 1 's nachts? Nee hoor, slotnummer Still Together maakt álles goed, een verbroederende track met het refreinmotiefje slim geleend van, jawel, The Lion Sleeps Tonight. De legende begint met die vrouw die geen meisje meer te noemen is op het podium. Ze weet al net zulke bekken te trekken als Mac en heeft de meest curieuze dansmoves. Even lijkt het erop alsof ze dronken slomo-twerk-moves gaat vertonen, maar het eindresultaat lijkt nog het meest op een kat die de weg kwijt is. Al gauw gaat Mac crowdsurfend de inmiddels kolkende mensenmassa over en wordt hij massaal betast in zijn kruis. Laten we het crotchsurfing noemen. En als de ziekige DeMarco uiteindelijk weer op het podium belandt, is hij natúúrlijk zijn schoen kwijt. Een jongen vooraan geeft hem terug, maar niet voordat hij DeMarco eens flink op de muil pakt. Ja Mac, voor niets gaat de zon op.
OOK OPMERKELIJK:
Die gigantische coverparade die aan Still Together vooraf gaat, natuurlijk. In Bitterzoet speelde Mac DeMarco naar verluidt al een hele Bon Jovi-hitlijst, vandaag tellen we Blackbird van The Beatles, Cocaine van J.J. Cale, Break Stuff van Limp Bizkit en dan vergeten we er ongetwijfeld nog vier.
HET PUBLIEK:
Het duurt even voor we los zijn, maar zodra dat gebeurt zijn we niet te houden. We hadden het al over die vrouw gehad, maar al eerder klimt een studentikoze jongen het podium op om zijn shirt uit te trekken om zo weer het publiek over te duikelen. In de kleine zaal waren er vandaag al een paar bescheiden pits te vinden, maar DeMarco en de zijnen zijn de enigen die ook de grote zaal aan het kolken krijgen, aan het grijnzen en aan een hossende, vriendschappelijke pit.
HET OORDEEL:
We hebben Mac DeMarco wel eens beter gezien, spraakzamer, beter bij stem, dronken en nog veel amicaler. Maar dat neemt niet weg dat dít de London Calling-show is waar we morgen nog over praten, met momenten die zich in het collectieve geheugen nestelen. Dit was de show waarna we arm in arm gehaakt en lachend naar buiten lopen terwijl we "togeeeeeeeehehehether" brullen, ons glas heffen op het leven, op de mooie meisjes en de goedkope sigaretten. Op Mac DeMarco!
DE FOTO:
DE TWEET: