HET CONCERT:
London Grammar, London Calling grote zaal, zaterdag 2 november 2013
DE ACT:
Brits triphop/elektronica-trio dat aan The xx doet denken, maar net wat minder minimalistisch en meer poppy opereert. Dat is gezien het september dit jaar verschenen album If You Wait, het aantal YouTube-views (2,2 miljoen voor 'Wasting My Young Years') en deze show vanavond heel geen gekke combinatie. Frontvrouw Hannah Reid wordt geflankeerd door Dot Major en Dan Rothman op gitaar en drums/elektronica.
HET NUMMER:
'Wasting My Young Years'. Met de vorige single zijn we echt los. Die wordt met nog meer drive en overtuiging gebracht dan andere uitschieters als 'Strong' en afsluiter 'Metal And Dust'. En Hannah benut hier nog beter die lichthese doch klare stem. Ze is het ijskoud stralende middelpunt in een bedachtzame, bijna shoegazende show. De tweede stem van de drummer/toetsenist geeft er net die extra laag aan die het van kil en kalm naar dromerig en spannend tilt.
#LC13: Paradiso warmt zich aan onderkoeld London Grammar
Spannende soundscapes met ijskoud stralende zangeres gedijen subliem in grote zaal
De naam London Grammar buzzt al een tijdje. De band was ook al geboekt voor Lowlands dit jaar, maar viel op het laatste moment af. Nu dan toch die live kennismaking met het trio uit Londen.
HET MOMENT:
'At this time we always pick our favourite member of the audience,' verkondigt Hannah Reid bijna verontschuldigend na afloop van prijsnummer 'Strong'. Nee, niet die jongen die staat te springen en zwaaien, maar die ander die het hele concert met z'n ogen gesloten en armen in de lucht staat te genieten. De ontroering is groot. En nog veel groter als ze de fan, die het hele laatste nummer met de handen gesloten op de rand van het podium staat te bidden, na afloop de hand reiken en backstage uitnodigen.
OOK OPMERKELIJK:
Ze slaan laatste nummer 'Stay Awake' over omdat ze nog maar 5 minuten hebben en eindigen met 'Metal & Dust', het titelnummer van de eerdere EP en naam van het toenmalige eigen beheer label. Daarin gaan ze van triphop en zweven op ambient naar haast opzwepende dance. Ook opmerkelijk, of wellicht niet als we Reid moeten geloven, is dat de cover van 'Wicked Games' (Chris Isaak) weinig toevoegt aan deze set.
HET PUBLIEK:
Ongekend aandachtig. Dat dwingt de band ook af met deze sterke, strakke set en dit spannende geluid.
HET OORDEEL:
Ze openen wel erg ingetogen, maar wát een sfeer zetten ze meteen met album- en setopener 'Hey Now' neer. Aandacht; dat is vereist als je hiervan wil genieten. In een luidruchtig Paradiso kan deze rustige set op een regelrecht fiasco uitdraaien. Dat gebeurt niet. Integendeel. Mensen voelen aan dat dit muziek is om stil van te genieten, om helemaal in op te gaan en weg te dromen en doen dat ook. We mogen gerust stellen dat London Grammar in alle kilte en nihilisme een voorzichtig dampend, of vooruit: smeulend hoogtepunt opdient. En dat is ook koud verrukkelijk op smaak.
DE FOTO:
DE TWEET: