HET CONCERT:
Jagwar Ma, London Calling, zaterdag 2 november 2013

DE ACT:
Noem ze maar de elektronische Tame Impala: psychedelische pop met beats als basis. Django Django schiet ook te binnen als referentie, al zijn allebei die acts een stuk ingetogener dan deze drie uit Australie. Live valt meteen op hoe het elektronische deel van het geluid extra benadrukt wordt. Jagwar Ma speelt niet met een drummer, maar met stapels synthesizers en drumcomputers. Niet als laptop-act dus, maar als volwaardige psychedelische stoomwals. De man achter de knoppen laat de vocalen van zijn frontman ook heerlijk de zaal in waaien.

HET NUMMER:
Op album Howln' staan zeker twee, drie radiosingles, maar live krijgen die een heel andere vorm. Sowieso plakt Jagwar Ma zijn songs graag aan elkaar, en bijna allemaal worden ze een stuk wilder en langer gespeeld, en dus veel dansbaarder. Frontman Jono Ma draagt een wat schmutzig ogend backpackerspetje, wat het rafelige sfeertje nog wat versterkt. 'Come Save Me' - het beste liedje van de plaat - is wat aan de slordige kant, maar 'Man I Need' zorgt voor hoog opspringende fans.

HET MOMENT:
Vanaf openingsnummer 'What Love' overrompelt Jagwar Ma Paradiso, dat om 1 uur nog een stuk voller is dan gisteren. Hier zijn duidelijk mensen speciaal voor gekomen, en Jagwar Ma vliegt er als een katachtig roofdier in, de klauwen naar voren. Het is wild en soms rommelig, maar daar staat een enorme hoeveelheid energie tegenover. Afsluiter 'The Throw' is wat dat betreft een freaky apotheose vol flikkerende lampen.

HET PUBLIEK:
Dansen en springen, dat zat er vandaag in de grote zaal niet eerder in. Dit is de ideale afsluiter van de London Calling avond. En meteen een mooi begin van de dansavond.

HET OORDEEL:
Het ging in het verleden nogal vaak mis met dansbare acts op dit tijdstip, maar Jagwar Ma heeft een heel boeiende cross-over gevonden naar het rockpubliek. Natuurlijk, psychedelisch dansen met een band deden ze al in Madchester, maar Jagwar Ma heeft echt een heel eigen sound. Hoogtepunt van het festival.