HET CONCERT:
PAPA, London Calling grote zaal, zaterdag 2 november 2013
DE ACT:
PAPA (MOET van het management absoluut met kapitalen) is Weiss plus jeugdvriend en multi-instrumentalist Danny Presant, broer Evan Weiss en Alex Feischel. Was Girls al zo goed als onmogelijk te googelen; ditmaal maakt Darren Weiss het nog lastiger. PAPA 'The Band' hebben ze er in de urls maar van gemaakt en dat werkt. Muzikaal lijkt het ook aardig te werken, zeker sinds SXSW in maart. De band uit LA heeft een duidelijke rootsrock-signatuur en hint (zeker ook door de stem van Weiss) naar The Boss en Gaslight Anthem. Voeg daar wat springerige, Brits aandoende indie pop aan toe en je hebt een lekker brouwsel. Debuutalbum Tender Madness is net uit in VS en Europa en bevat een handvol sterke tracks.
HET NUMMER:
'Young Rut' komt van de vier singles die ze spelen het beste uit de verf. Het nummer begint wat saai en somber, als de slechte kant van The National, maar heeft een catchy versnelling die het meteen een popgehalte van +10 geeft. De backing 'wooohooo' vocals doen ook veel naast Weiss' gedreven drumwerk en meeslepende zang. Er is een gitarist die weet hoe hij zijn gitaar moet laten janken én vooral wanneer je dat functioneel moet inzetten. De centraal naast Weiss' drumkit geposteerde bassist is gelukkig wat beweeglijker. De toetsenman speelt aanvankelijk vooral ondersteunend, maar zijn rol groeit naarmate de set vordert.
#LC13: PAPA verdient de kapitalen nog niet
Sterke rootsy rockende set, met een vleugje gitaarpech
Het is de eerste keer dat de band in Amsterdam is, laat Darren Weiss weten. Maar met zijn vorige band Girls is de drummer-vocalist en bandleider hier toch wel eens eerder geweest. Vanavond stelt hij tot vervelens aan toe zijn nieuwe band voor. "Hi, we're PAPA!" Maar laten we hopen dat het niet bij deze eerste kennismaking blijft.
HET MOMENT:
Vanaf 'Because The Night', bekend geworden door Bruce Springsteen en Patti Smith, gaat het mis met de gitarist. Hij is zoekende en loopt vertwijfeld naar de versterker. Ook de technici kunnen hem niet helpen en Weiss blikt bezorgd opzij. Dan bedenkt hij wat beters: laten we allemaal klappen om de gitarist wat respijt te geven. Dat krijgt navolging, maar de brom en zorgen gaan niet weg. Ondanks dat komt de band tot het prima een-na-laatste nummer 'Put Me To Work': een heerlijke song met een sterke rol voor het catchy orgelloopje. Zo pakkend dat je denkt 'welke Springsteen-kraker is dit ook alweer?'. Die van PAPA dus, een jaar oud en met vermoedelijk een langere houdbaarheid dan dat.
HET PUBLIEK:
Het publiek dat staat erbij en kijkt er van een afstandje naar. Als Weiss vraagt of iedereen het naar z'n zin heeft dan is het antwoord voorzichtig bevestigend. Na een korte anekdote over IJsland, waar ze vroeg op moesten om hier tijdig te zijn blijkt de zaal wel 'with PAPA'. 'Then we're with you!,' maar van harte gaat het niet. Het blijft bij beleefd applaudisseren. Nu is dit de muziek en het moment er ook niet naar om hard te springen, maar Paradiso is verre van 'blown away'.
HET OORDEEL:
Nee dit is geen vat explosieven als Palma Violets, maar er zit veel muziek in en vooralsnog meer songwriting. Niettemin wordt het potentieel vanavond niet waargemaakt. De vier Amerikanen openen en sluiten af met de vier sterke singles die het album telt. Bij de oude singles ('If You're My Girl Then I'm Your Man' en 'Young Rut') is het publiek nog niet warm en bij het slot met 'Put Me To Work' en 'I Am The Lion King' overschaduwen gitaarproblemen de kracht van de songs. Zonde, want 'I Am The Lion King' is zeker met dat Afrikaanse gitaarloopje een sterke single. We hebben duidelijk nog niet het beste van PAPA live gezien. Met dit materiaal moeten ze nog zoveel beter kunnen.
DE FOTO:
DE TWEET: