Half een, de Ziggo Dome ziet sterretjes. Is het niet dankzij de nogal aanwezige sponsor Heineken, dan wel door de pompeuze hitdance die Calvin Harris de hal in slingert. Sweet Nothing, zingt Florence Welch (zonder haar Machine), en dat is een adequate omschrijving voor Calvin Harris' dj-set. Calvin Harris, een nerdy Engelsman die we een paar jaar geleden nog in de X-ray tent zagen op Lowlands. Toen maakte hij vrolijke electropop tunes als 'Acceptable In The 80s', met een bandje. Dat sloeg niet echt aan, maar tegenwoordig poept hij de ene na de andere hit uit. Met sterren als Rihanna en Kelis, maar ook met meer onbekende en inwisselbare vocalisten. Een goede dj is Harris niet, absoluut niet zelfs. Voortdurend doet hij hetzelfde: pianootje, vocalen eroverheen (meestal vrouwelijk), en dan een steeds sneller ratelende beat, een drop en een electrohouse melodietje. CO2-kanon erbij, en gaan. Ontzettend eendimensionaal, wel effectief. En net als je denkt dat er niets lelijkers bestaat dan The Killers, hoor je de Calvin Harris remix van 'When We Were Young'. Fantasieloos, pompeus, en leeg.

Niet dat Tiesto iets totaal anders doet, maar hij doet het allemaal wel veel - heel veel - beter. Tussen de twee sterren van de avond krijgen we een tien minuten durende Heineken commercial op ons af - schaamtelozer wordt het niet - en volgens laat Tiesto al in zijn eerste kwartier horen een veel verfijnder dj te zijn. De trance-sound waarmee hij doorbrak heeft hij grotendeels losgelaten. Natuurlijk draait hij een kitscherige oude hit als 'Adagio For Strings' nog, handen omhoog - de lampjes van de polsbandjes vrolijk knipperend - maar de snelle set bevat veel en veel meer. Nieuwere hits van Ellie Goulding en Sunnery James & Ryan Marciano, natuurlijk 'Animals' van zijn piepjonge protégé Martin Garrix. Het is electrohouse, progressive, catchy vocalen, de teksten zijn zo simpel dat iedereen die ook maar een beetje Engels kent ze begrijpt: maximal crazy! Dat mag je plat noemen, maar er is ook af en toe een verrassing en een rauwe edge, en dat is belangrijk. Zo horen we aan het einde van zijn set zomaar een Coone remix van The Opposites' 'Licht Uit' langskomen. Hardstyle! En daarna nog een trapplaat ook.

Dit is hoe de ster-dj van vandaag klinkt: snel, soepel, to the point. Hij geeft zijn publiek om de drie minuten de drop waar het om vraagt, maar je weet niet steeds van tevoren hoe. Met deze ingredienten spreekt hij het breedst mogelijk publiek aan. Heel jonge mensen, maar ook grijzende en kalende, niet al te hip. Veel Holland-Casino-mensen, af en toe een Jean-Marie Pfaffje er tussen. Het zal Tiesto niet helemaal terug aan de 'officiele' top brengen, zo lijkt het. Vlak voor tijd draagt hij een plaat op aan 'my brother from Breda, the new number 1 dj in the world'. Het is een soort publiek geheim hier op ADE: Hardwell gaat vanavond de kroon pakken, van die zinloze maar oh zo belangrijke populariteitspoll van DJ Mag. Een dj die nog wendbaarder en verrassender is dan Tiesto anno 2013. Je kunt van alles vinden van de muzikale avonturen van deze wereldsterren. Ze zijn opportunistisch en schaamteloos commercieel, maar opgezweept door de moordende concurrentie slechten ze wel alle grenzen en beperkingen die er zijn. En dat staat straks mooi in de internationale geschiedenisboeken.