Until The Quiet Comes is geen Cosmogramma 2. Natuurlijk zijn er overeenkomsten qua structuur, drums en samplegebruik, maar de zon van Los Angeles scheen kennelijk met een feller licht op de productie. De invloeden komen voornamelijk van gemoedelijke nu-jazz - niet gek ook, als Alice Coltrane je oudtante is - wat het album een groter vintage gevoel geeft dan zijn hypermoderne voorganger. Leg bijvoorbeeld beide intro's maar eens naast elkaar. Cosmogramma's Clock Catcher klinkt vanaf de eerste seconde als een flipperkast aan de energiedrank, terwijl All In met nostalgische jazzsamples en speels klimmende noten de zon door een Instagramfilter laat schijnen. Abstract en warm tegelijk, zoals de albumcover. Ideeën waren er in ieder geval in overvloed, aangezien ook deze plaat weer een ruimschoots nummeraantal aantikt. Ditmaal worden achttien tracks in een kleine vijftig minuten gepropt, waarvan er geen een hetzelfde klinkt als de voorgaande. Opgewekte, bijna maniakale synthtesizerflarden (Until The Quiet Comes, The Nightcaller), sterfscènesoundtracks (Hunger) of harmonieuze zangmelodieën als DMT song (met Thundercat) - een nummer dat zich overigens goed laat lenen als wekker - en dit alles met eenzelfde jazzy insteek zodat er geen verstoringen binnen de balans ontstaan.

Dat Ellison niet alleen met sterke en veelal korte samplecollages kan schieten, maar ook bekwaam is in het schrijven van meeslepende 'luisterliedjes' wordt bijvoorbeeld duidelijk gemaakt op Phantasm, die met Laura Darlingtons zweverige vocalen en lichte productie een aanstekelijke triphop vibe neerzet. De hoge ringelnootjes, de droefgeestige zang, een geheel dat erg doet denken aan Portisheads Nylon Smile. Anderen die hun stem hebben uitgeleend zijn Erykah Badu, Niki Randa en Thom Yorke. Al hoewel, uitgeleend. Zeg gerust ondergeschikt gemaakt tot instrument. Zo worden Erykah Badu's vocalen volledig vervormd, verdraaid en kapot getrokken op See Thru To U. Op Cosmogramma zong Radioheads Thom Yorke ook al een nummer mee (And The World Laughs With You). Het is geen verrassing dat deze samenwerking zich ook op de nieuwe plaat heeft voortgezet als je weet hoe positief de twee zich over elkaars werk uiten. Vanachter een dichte atmosfeer van ambient en vallende beatpatronen is hij op het nummer Electric Candyman licht te herkennen, maar een Yorke-show wordt het nergens op dit album waar elk idee in harmonie met elkaar leeft.

Voorafgaande aan de albumrelease werd er via de site van Flying Lotus een korte surrealistische film, geregisseerd door Kahlil Joseph, naar buiten gebracht met muziek van Until The Quiet Comes. De beelden vormen een mooie toevoeging aan en samenvatting van het geluid. De sfeervolle zomerbeelden van L.A. in sepia worden al snel onderbroken door visies van een dreigende roodkleurende lucht en neergeschoten figuranten. In dit moment van melancholie staat een van de gevallenen op om zich vrij dansend door het beeld te bewegen en in een lowrider te stappen, op naar een nieuwe wereld. Een beeld dat goed weergeeft wat Flying Lotus neer heeft gezet met Until The Quiet Comes: een nieuwe wereld, maar één die opgebouwd is uit de erfenis van de oude.

Until The Quiet Comes (Warp/V2) zal begin oktober officieel uitgebracht worden, maar is momenteel al te beluisteren op de Luisterpaal.