CONCERT
Micachu & the Shapes, London Calling, Paradiso Amsterdam, Kleine Zaal, 3 november 2012,

MUZIEK
Bizar experimentele mix van flarden elektronische pop, post-punk en improrock. Met de nadruk op flarden, want nummers kun je deze korte uitbarstingen niet noemen. Alsof het trio in de studio aan het jammen is en telkens binnen anderhalve minuut de interesse weer verliest. Op debuutalbum Jewellery (2009) was het heel moeizaam behapbaar, op de dit jaar verschenen opvolger Never is op dat punt enige vooruitgang te bespeuren en er staan zelfs twee nummers die de vier minuten overstijgen. Oh ja, Micachu (Mica Levi) was ooit als mc en dj actief in de Londense grime en UK garage en schreef ooit een stuk dat de London Philharmonic Orchestra uitvoerde in de Royal Festival Hall. Een vrouw die zich niet tot hokjes laat beperken.

PLUS
Wat je er ook van vindt; het is wel boeiend. Hoe slecht Micachu er ook uitziet en hoe matig ze soms ook zingt; ze intrigeert wel dusdanig dat je blijft kijken. Muzikaal begint het als kindermuziek, waarbij een irritante kleuter het keyboard als slaginstrument gebruikt. Dat klinkt in eerste aanleg nogal beroerd, maar met de vergelijkbare ritmiek van drumstel en koebel wordt dat wel erg pulserend en dwingend. Dansbaar dus en in een nummer zelfs skankbaar. Het repetitieve van toetsen en drums maakt het bij vlagen hypnotiserend.

MIN
De toch pas 25-jarige Levi ziet er uit alsof ze die kwart eeuw al als junk op straat leeft en staat met een wasted uitstraling op het podium, die Pete Doherty tot een moederskindje zou degraderen. Geen probleem natuurlijk, maar je kan je niet aan de indruk onttrekken dat haar zang zo erbarmelijk klinkt omdat ze wat beneveld is. Vocaal is het soms echt larmoyant, pijnlijk slecht wat Levi uitstoot, alsof ze in plaats van tanden wat spraakvermogen verloren is. En onwillekeurig denken we terug aan de vocale dolkstoot van Meatloaf aan Mitt Romney… Er gaat regelmatig wat de mist in, eenmaal zelfs het startsein als Micachu de vier niet haalt. Gelijktijdig instarten blijkt ook erg lastig, wat wellicht niet zo gek is als je allemaal atonaal dan wel in verschillende maatsoorten en golflengtes speelt. 

CONCLUSIE
Toch gaat zelfs Levi's stem na verloop van tijd boeien, zeker als ze een donkere, rauwe keel opzet die menig whiskeyorgel in de schaduw zou zetten. Fascinerend hoe ze gelukzalig glimlacht van de meest dissonante en distorted tonen die Raisa Khan uit het keyboard martelt en instemmend bromt als een stuk zware drone voorbij komt. Hoeveel mensen er ook verbijsterd weglopen, er komen er net zoveel zich nieuwsgierig voor het podium verdringen. Een nummer als Ok laat horen, hoe geweldig het is als alle freaky stukjes wel op hun plaats vallen. Micachu & The Shapes houden elkaar mooi in evenwicht: -1 punt voor de soms wel zwaar ondermaatse zang en +1 punt voor de ongebreidelde experimenteerzucht, het lef en de niets ontziende uitvoering daarvan.

CIJFER
6,5