#LC12: Opossom versnijdt zijn hasjpop met ritalin

Nieuw-Zeelands trio met schizofrene superkrachten in de Kleine Zaal

Timo Pisart ,

"Hi, we're a Hasjpop band called Opossom", grinnikt Kody Nielson, in eigen land een gevierd producer, al na het tweede liedje. Shit, het is weer zo ver: een London Calling-bandje dat voor het eerst in Amsterdam is en zich meteen tegoed doet aan de Hollandse waar. Meestal leidt dat tot een slordig optreden, maar waarom drumt Nielson dan als zo'n opgefokt Duracell-konijntje? Wat blijkt: de Hollandse hasj is als peper in de reet van dit Nieuw-Zeelandse trio.

CONCERT
Opossom, London Calling, Paradiso Amsterdam, kleine zaal, 3 november 2012

MUZIEK
Man man, wat is het Nieuw-Zeelandse Opossom op papier een slechte combinatie: een prijswinnend producer (Kody Nielson) als frontman, het voormalige kindtsterretje Bic Runga, die in eigen land op handen wordt gedragen op toetsen en gitaar en een bassist die zich Paul McCartney waant, inclusief linkshandige Höfner vioolbas. Op hun debuutplaat Electric Hawaii klinkt Opossom heel toepasselijk als het zonnige eiland, maar dan wel zonder de tsunami's: zomers, galmend en lief, met liedjes over Coca Cola, mooie meisjes en een vrolijk escapisme. Muzikaal tussen Surfer Blood, Real Estate en een Tame Impala light, met af en toe een shotje Beach Boys.

PLUS
Zoals Ritalin huisvrouwen over de hele wereld energie geeft, zo geeft de hasj Opossom vandaag een soort superkrachten: Alles wordt minstens twee keer zo opgefokt gespeeld als op de wat onderkoelde debuutplaat en de liedjes worden gelaveerd met schizofrene breakjes en grappige zanglijntjes. Is Electric Hawaii ondergedompeld in een flinke bak galm die niet zou misstaan in de Grote Zaal, in de bovenzaal klinkt het vandaag heel wat compacter: de baslijnen zijn solide in de drums gehaakt, de elektrische piano-partijen telkens hoekig en pakkend, en Nielson zingt er manisch overheen. Veel van de liedjes zijn hartstikke catchy en vernuftig geschreven, met refreintjes waar je je heupen op kunt wiegen en glimlachend mee neuriet. Veel meisjes in het publiek hebben dat goed begrepen, in de al goed gevulde zaal. En dat om 19 uur!

MIN
De liedjes klokken telkens niet langer dan 3 minuten, en dat is maar goed ook, want daarna is de inspiratie wel op. Neem bijvoorbeeld Cola Elixer, best een frisse song, maar de tekst reikt niet veel verder dan het scanderen van de titel. Een half uur is Opossom wel leuk, maar veel langer? Mwah, dan moeten ze wel iets meer diepgang bieden.

CONCLUSIE
Zouden ze dat kunnen? Vanavond spelen ze de downer Inhaler Song, waar het tempo even flink omlaag wordt geschroefd. Bloedmooi is het nog net niet, maar het scheelt weinig. Waar Opossom zijn hasj precies mee heeft versneden? Geen flauw idee, maar er zijn meer #lc12-acts die het hadden kunnen gebruiken dit weekend. Uitstekend Nederlands debuut dat smaakt naar meer, dus.

CIJFER:
7,5