Op de eerste dag van CMJ staat Blaudzun op een showcase van Krian Music Group in Santos Party House in Manhattan. De organisatie van de showcase en het geluid is rommelig, maar Blaudzun staat als een huis. Als Johannes Sigmond voor Wolf's Behind The Glass het publiek in stapt om het nummer in zijn eentje voor te dragen krijgt hij zelfs de aanwezige manager-typetjes achterin de zaal stil.

Tijdens het Stereogum feestje in Glasslands op woensdag overtuigen Dum Dum Girls met nummers van hun nieuwe EP End Of Daze. Het decor van Glasslands, dat om de zoveel tijd verandert, sluit toevallig prachtig aan op hun moody garageliedjes. Later de week speelt de band nog een show met The Walkmen in Terminal 5, een soort van Heineken Music Hall in Manhattan.

Eerder op de avond is heel Brooklyn Bowl volgelopen om de nieuwste Jagjaguwar act te zien; Unknown Mortal Orchestra. De band speelt een enorm goede set. Hun muziek doet denken aan Wolfmother, Dinosaur JR (die toevallig ook op Jagjaguwar zitten) en 70s rock zoals Led Zeppelin. Het is de enige keer de hele week dat meisjes vooraan zonder gene door de nummers heen schreeuwen hoeveel ze van zanger Ruben Nielson houden.

Een naam die je op elke straathoek, feest of blog leest deze week is METZ. Een relatief nieuwe band die een week eerder z'n eerste album op Sub Pop uitbracht. Hun muziek is luid, schel, wanhopig bijna. Ze doen denken aan post-hardcore bands als McLusky en vroegere Sub Pop acts. De band uit Toronto speelt tijdens CMJ op elk denkbaar feest van enige betekenis.

Ze spelen op de avond van Pitchfork, bij Brooklyn Vegan, in punkzalen waar ze zelf graag komen en de officiële showcase van Sub Pop. Hun shows steken dit festival met kop en schouders uit boven de rest wat betreft energie en volume.

De line up tijdens Sub Pop's showcase in de Knitting Factory in Williamsburg.

De Knitting Factory

Daughn Gibson is een andere act die tijdens CMJ in de smaak valt. Spin noemt hem één van de 25 acts die je niet mag missen op het festival. Zijn muziek klinkt als een David Lynch-film, donkere verhalen over liefde die ongemakkelijk en zwaar aanvoelen maar ook heel mooi zijn. Gibson, een ex-truck driver, tourde de afgelopen tijd als voorprogramma mee met Yeasayer. Zijn debuut op Sub Pop moet volgend jaar verschijnen.
 

Debo Band is een groep uit Boston met op vocalen de Ethiopische zanger Bruck Tesfaye. De band speelt muziek uit de Golden Age van Ethiopie (die slechts 10 jaar duurde door de val van Haile Selassie, waarna muziek in Ethiopie grotendeels verboden werd). Vier jaar geleden speelden ze samen met The Ex en Getatchew Mekuria.

King Tuff is net terug uit Halifax, Canada en speelt in de Knitting Factory een set die meteen daarna door Spin wordt verkozen als een van dé shows van de week.

De afsluiter op Sub Pop's showcase is Pissed Jeans. Waarschijnlijk de meest typische Sub Pop band. Goofy, hard, agressief maar heel intelligent met stiekem enorm jazzy nummers. Korte harde garage punk wordt afgewisseld met lange intermezzo's, improvisaties.

Nummers gaan over teleurstellingen, ouder worden, niet uit bed kunnen komen. De sleur van een dertiger. Zanger Matt Korvette neemt een hap haar uit de afro van een fan vooraan. Een stuk pizza wordt het podium opgeslingerd en de gitarist speelt ermee alsof het een plectrum is.

Je denkt telkens weer: "Echt? Moet dat nou? Wat dom eigenlijk." Maar dat gevoel wordt afgewisseld door opwinding en bewondering voor de structuur van de nummers. Het feit dat de band al deze flauwe geintjes juist bewust uithaalt om met die teleurstelling te spelen maakt ze geniaal. De show eindigt in een slordige warboel waarin de halve band al aan het opruimen is, drummer Sean McGuiness niet wil stoppen en King Tuff's bassist het podium op rent om zijn shirt kapot te scheuren en nog even een gitaarsolo weggeeft.

Het New Yorkse blog Brooklyn Vegan heeft op vrijdag- en zaterdagmiddag een gratis feestje in Public Assembly. Een zaaltje naast de Music Hall Of Williamsburg in Brooklyn.  De hele week hebben hier al enorm veel goede acts gespeeld en zo ook vandaag. Naast onder andere Braids valt vooral Doldrums op. De band klinkt als Bear In Heaven's laatste plaat en Grimes. Vorig jaar kwamen ze plots onder de aandacht toen Portishead hun vroeg om een cover van Chase The Tear te maken als B kant voor de vinyl release van die single.

Behalve Blaudzun is ook Dope D.O.D. van de partij in New York, en net als met Blaudzun gaat het ook met hen niet slecht. De groep is al een paar weken in Amerika voor verschillende projecten en staat op vrijdagavond in Drom geprogrammeerd op een showcase met verschillende hiphop/rock acts van over de hele wereld. De zaal is overvol en een sculptuur dat blijkbaar bij de showcase hoort achterin de zaal moet het al vroeg in de avond ontgelden. Helaas is de productie ook hier een chaos. Bij binnenkomst op Dope D.O.D.'s aanvangstijd moet de act voor hen nog beginnen. Een groep uit South East Asia die klinkt als het eerste nummer van Linkin Park op repeat. Blijkbaar hebben ze 24 uur toegang tot de VS en ze zijn vastbesloten om in die tijd in ieder geval New York te veroveren. Dat lukt ze goed in deze zaal, maar helaas zegt dat meer over het publiek dan over de band.

Aan de andere kant van de East River is het in Williamsburg tijd voor Pitchfork's grote showcase. Die vindt plaats in een nieuwe zaal, Villain, waar ruimte is voor 300 toeschouwers. Op Pitchfork.com wordt het hele feest die avond live gestreamd. De entree is gratis voor iedereen en er is geen re-entry, dus zodra je buiten bent kom je er niet meer in. Angel Haze opent de avond.

De grote klapper bij Pitchfork is Death Grips. Een samenwerking tussen vocalist Stefan Burnett en krankzinnig goede drummer Zach Hill. De groep werd eerder dit jaar getekend door Epic Records maar lekte begin oktober zelf hun plaat omdat Epic naar eigen zeggen maar niet met een releasedatum wilde komen. Dat bleek een goede actie.

Dit is duidelijk de act waar iedereen de hele avond naar heeft uitgekeken. Bij het eerste nummer raakt het publiek al zo buiten zinnen dat de security in paniek de front stage verlaat, waarna de barrières tussen het publiek en het podium omver klappen. De cameramannen van Pitchfork kunnen nog maar net op tijd weg komen. Een moment lang is het chaos en vooraan raken mensen in paniek.

Death Grips gaat gewoon door en als er na een tijdje blijkt dat er geen gewonden zijn besluit de staf om niet in te grijpen. De hekken worden gebruikt om het podium op te klimmen maar Burnett gooit de mensen telkens weer hardhandig terug in het publiek. De cameramannen doen hun best om hun camera niet in het publiek kwijt te raken. Bitterzoet zal te klein als dit duo volgende maand naar Amsterdam komt.

The Luyas waren vorig jaar al veel in Nederland met hun eerste plaat Too Beautiful To Work die op Dead Oceans verscheen. Tijdens CMJ brengen ze hun 2e plaat uit die Animator heet. De nummers hierop zijn een stuk donkerder, minder lief en lijken bij vlagen op Blonde Redhead, met wie ze toevallig ook veel getoerd hebben. Tijdens een middagshow in Union Pool blijken de nummers live heel goed te werken. Jessie Stein heeft een stem die door veel mensen als plezierig of het compleet tegenovergestelde werd ervaren. Dat contrast is live een stuk minder geworden.

Braids speelde vorig jaar op London Calling en Le Guess Who? Toen nog als kwartet. In het afgelopen jaar heeft de band afscheid genomen van toetsenist Katie Lee, en van het geluid op hun eerste plaat Native Speaker.

De gitaren zijn verwisseld voor nog meer toetsen en percussie. De muziek klinkt donkerder en volwassen. Op CMJ spelen ze voor het eerst het nummer dat ze als trio hebben geschreven. Prachtige muziek.

Wild Nothing speelt tijdens CMJ twee uitverkochte concerten in de Bowery Ballroom. De groep is opgericht door Jack Tatum, en de liedjes op het nieuwe album Nocturne zijn volledig van zijn hand. De band om hem heen is volledig op elkaar ingespeeld en klinkt geweldig. Opgevangen commentaar op hun geluid door de geluidsman van het voorprogramma: "Alle schuifjes op de geluidstafel stonden gelijk. De kwaliteit van het geluid komt puur door goede plaatsing van hele goede microfoons!" Zulk vakmanschap moet je toch kunnen waarderen als muziekfan? Wild Nothing speelt 3 november op London Calling in Paradiso.