Pinkpop 2012: Seasick Steve doet een Springsteentje

Liefdesliedje voor Pinkpopbezoeker hartverwarmend

Robert Lagendijk ,

In 2006 bracht Steven Gene Wold op 65-jarige leeftijd zijn debuutalbum uit. Afgelopen jaar leerde het Nederlandse festivalpubliek zijn act Seasick Steve kennen toen hij op Lowlands een verpletterende indruk (een 9!) achterliet met zijn tweemansband. Ook stond hij als jong jochie bij John Lee Hooker op het podium. Vanmiddag mag hij samen met drummer Dan Magnusson een uur lang de blues preken vanaf het hele grote Pinkpop Stage.

CONCERT
Seasick Steve, Pinkpop Mainstage, maandag 28 mei 2012

MUZIEK
Vuige, rauwe bluesrock vol punky uitschieters: puur en onversneden. Seasick Steve is de opa die Jack en Meg nooit gehad hebben. Hoewel Steve 71 jaar geleden in Californië werd geboren, klinkt hij 100% Mississippi. De fles whisky naast zijn voet blijft het hele optreden binnen handbereik. Hij bouwt zijn eigen gitaren van afval. Aan de een zit een nutteloze deurknop van een Cadillac vast. Aan de ander een oude wieldop. Ook heeft hij er een die een oud bonenblik als klankkast heeft en nog een gitaar is niet meer dan een oude drempel. 'They all sound like shit,' verzekert hij. Hij bespeelt zijn creaties met schroevendraaiers en lege flessen.

PLUS
De muziek van Seasick Steve gaat er ook vandaag in als koek. De lekker platte bluesriffs zijn stuk voor stuk aanstekelijk. De stampende beat van zijn eigen voet en de drums doen de rest. De twee verzuipen natuurlijk op zo’n enorm podium, maar op de schermen naast de bühne is het juist extra genieten van de twee baardmannen. Ze zouden zo de hoofdrol in de nieuwe Tarantino kunnen spelen. Steve is goedlachs en vertelt grappige anekdotes tussendoor. Af en toe onstaat tussen de nummers vanuit het publiek een spontaan: 'Steve, Steve, Steve'. Hoogtepunt van de show is het liefdesliedje dat hij speelt voor een meisje dat hij even ervoor zelf ('I’m gonne git me a little guhurrl') uit het publiek heeft opgehaald. Zo zou The Boss dat ook doen. 

MIN
Eigenlijk is het nog iets te vroeg voor deze dronkemanstandem uit de USoA. En vooral te licht. Deze muziek leent zich het best voor een kleine, donkere kroeg waar de drank goedkoop is en de vrouwen ook. Uiteindelijk is het geluid behoorlijk te dun om het tegen deze mensenmassa op te nemen: het komt nauwelijks voorbij de eerste geluidstoren.

CONCLUSIE
Steve speelt hun oud, antieke muziek op geheel eigen authentieke wijze. De twee winnen het vandaag dik van dat andere gitaar/drums-duo Blood Red Shoes. Vandaag is het Pinkpopveld natuurlijk veel te groot voor de twee. Maar voor veel bezoekers van het festival is het een aangename entree. En als ooit blijkt dat Steve helemaal niet in de bak heeft gezeten en zich dat lekker luie accent heeft laten aanmeten door een manager, dan zijn we er toch maar mooi met z’n allen ingetrapt. Maar om Steve even te quoten: 'It's all good, it's all good.'

CIJFER
8