CONCERT
Chef'Special, Pinkpop Converse Stage, maandag 28 mei 2012

MUZIEK
Wat niet eigenlijk? De band geeft zelf aan de mosterd te hebben gehaald bij de Red Hot Chili Peppers, The Roots en Relax, maar je zou live ook best Cypress Hill en Skrillex aan dat rijtje kunnen toevoegen. De ruggengraat van de meeste songs is funk, gecombineerd met de raps van frontman Joshua Nolet. Maar dan op een poppy manier. Of met dubstep. Of harde gitaren. Eigenlijk is er maar één regel: als jij erop kan springen, wil Chef'Special het spelen.

PLUS
Chef'Special is gekomen om één prijs te winnen: die van de gezelligste band van Pinkpop. Vanaf het allereerste moment wordt er gesprongen, gedanst, geklapt en gezongen. Duidelijk is dat het drukke jaar en de vele vlieguren de band goed hebben gedaan: Chef'Special is geroutineerd, maar draait niet op routine. Als Nolet tijdens 'Airplaying' bijna languit gaat over een trappetje, is daar niets van te horen. Natuurlijk zijn er andere bands te noemen die funk en ska als basis nemen voor een feestelijke set. Het grote verschil tussen die bands en Chef'Special is dat dat genre vandaag wordt gecombineerd met radiofähige popinvloeden. Niet alleen Che Guevara-types met kisten en dreadlocks kunnen uit hun dak gaan, maar ook de meisjes in het publiek kunnen zich zonder kans op gehoorschade vergapen aan de biceps van de frontman. Crowdpleasers tot en met: deze gasten weten wat hip & happening is, en gooien dat er gewoon in: het slot van de set wordt ver-Skrillexed en gaat de gedachte naar Cypress Hill in een Rock Superstar-achtige hiphop/gitaarcombi. Inclusief minutenlange gitaarsolo. Bam.

MIN
'Ik heb een vraagje en it goes like this.' Dude, echt? Je bent Nederlands en zingt in het Engels. Kies alsjeblieft een van beide om je tussen de nummers door tot het publiek te richten, dit riekt naar stoerdoenerij en is flauw. Maar dat is natuurlijk een bijzaak: vervelender is het vaste schema dat gehanteerd is bij het schrijven. Een korte invuloefening: je begint met een rustig intro, bouwt dan langzaam het tempo wat op en doet een refreintje, in de brug laat je het tempo helemaal vallen en is er ruimte voor een meeklap/zing/schreeuw-momentje, en aan het slot vlam je er een flinke climax tegenaan zodat iedereen lekker uit z'n dak kan gaan. Dat trucje kennen we na een tijdje wel.

CONCLUSIE
Maar het werkt wel. Een zee van handen gaat de lucht in op de vraag wie de Haarlemmers vandaag voor het eerst ziet. Ondanks die schijnbare achterstand lukt het de band om de hele Converse Stage uit z'n dak te laten gaan. Chef'Special laat het publiek zingen, dansen, springen, doet (uiteraard) de verplichte sit-in en maakt er een feestje van. Dit jaar kan nu echt niet meer stuk, straks lekker met een fijn gevoel de studio in voor die moeilijke tweede. Jongens, dan toch ook eens wat andere ingrediënten proberen?

CIJFER
7