Wat nou als Wibi Soerjadi als kind van Dominicaans-Guatemalteekse ouders in Amerika zou zijn opgegroeid? Who cares, zou je zeggen, maar bij AraabMuzik echt een relevante vraag. Vanavond in het afgelegen 1100 Warehouse heeft de vlinderstrik plaatsgemaakt voor een baseballcap en klinken er stampende hiphopbeats in plaats van vederlichte huiskamersonates, maar de concentratie en beheersing van een concertpianist zijn gebleven. Araab (Abraham Orellana) speelt zijn Muzik stuk voor stuk live in op zijn drumcomputer en heeft daar tien rappe vingers, handen en voeten voor nodig. Virtuoos, maar an sich niet voldoende om shows op SXSW, twee optredens volgende week in Miami en een uitgebreide Amerikaanse tour te rechtvaardigen. Gelukkig heeft dat wat schuw ogende menneke meer trucs in zijn mouw. Alsof 'ie telepathisch begaafder is dan Derek Ogilvie voelt AraabMuzik het direct aan als er ergens iemand in het publiek staat te denken "dit heb ik nu wel gehoord". Dan komt er een briljante hook, nieuwe sample en snoeiharde drop om de neuzen weer in dezelfde richting te duwen. En dat gaat hartstikke lekker, zo met fragmentjes van bijvoorbeeld Skrillex, Emalkay, House Of Pain en Doctor P. Dat, gecombineerd met opvallend veel Eurohouse, een vleugje acid, wat gabber en bovenal de snoeihard ratelende en beukende hiphopbeats van albums Electronic Dream en Instrumental University levert een cocktail op die de broekspijpen tegen de klamme beentjes doet wapperen en de fundering uit de grond trilt, en die datzelfde ook zou kunnen doen als afsluiter in de Lowlands X-Ray. Het werkt in ieder geval heerlijk in Amerika, land van de onbegrenste decibellen. (TD)

De drummer, bassist en toetsenist van The War On Drugs uit Philadelphia hebben strikt rantsoen. Ze moeten volstrekt in dienst van het bandgeluid spelen: op slot, op de vierkante centimeter, soms het hele nummer lang. Frontman en gitarist Adam Granduciel (haar voor zijn ogen, morsig spijkerjasje) kan zich daardoor meer veroorloven. Granduciel heeft een heel eigen gitaarstijl ontwikkeld, met veel feedback, virtuoos zonder Steve Vai-gefriemel. De drive van een Springsteen of Arcade Fire, maar zonder de extraverte energie. Kurt Vile - hier vorig jaar een van de veelgenoemde namen, zat een tijdje in deze band en werkt in dezelfde stijl, maar zijn optredens zijn wat rauwer en chaotischer. The War On Drugs is introvert en stoïcijns en bepaald geen band die je domweg op ieder festival neer kunt zetten. Maar met Brothers en Baby Missles aan het eind van de set - twee stuwende midtempo songs, heeft The War On Drugs voor de liefhebber een paar heel sterke songs in handen. (AdV)
 

Ze waren laatst met Attack On Memory al Album Van De Week bij 3voor12 deze Cloud Nothings uit Cleveland. Maar dat ze live zo goed zouden zijn hebben we niet durven dromen. Deze jongens hebben een opruiende punkenergie zoals je het zelden meemaakt en een techniek zoals je het vaker bij metal ziet dan bij punk. De zanger klinkt als Kurt Cobain, maar hij ziet eruit als Bill Gates junior. Prijsnummer van het album is het 8:54 durende Wasted Days een Nirvana-achtige track met een lang instrumentaal middenstuk. In de liveversie springen de bassist en de gitarist tijdens het publiek in om midden in de moshpit te gaan staan jammen, waarbij ze het publiek tot steeds grotere euforie opzwepen. En als ze uiteindelijk weer het podium op springen om het thema van de song te herpakken explodeert de hele tent. Na de laatste noot kun je alleen nog maar denken: 'Ah wat vet, wat heerlijk om dit gezien te hebben.' Adriaan Pels van Excelsior Recordings heeft er zelfs de halve nacht niet van kunnen slapen, zo goed vond hij het. 'Als ik dit zie kan ik me helemaal voorstellen hoe Nirvana live moet zijn geweest in 1991.' Nou, ik heb Nirvana destijds gezien en ik zweer het je, dit was beter. (WvZ)
 

Patrick Watson hebben we de afgelopen jaren natuurlijk al vaker gezien in Nederland. Toch was het heel bijzonder wat hij hier liet zijn in de kerk St Davids Bethel Hall. Met assistentie van de leden van de groep Thus: Owl speelt hij vrijwel zonder versterking in het gangpad van de kerk waar het hele gezelschap indruk maakt met harmonieuze samenzang, voortgedreven door percussie en uitgelicht met zaklantaarns. Dat belooft nog wat voor hun optreden op Motel Mozaique. (WvZ)

Dat moment dat Gotye ineens gezelschap krijgt van een vrouwenstem in Somebody That I Used To Know; wat een vondst. Het is juist dat moment dat de song naar een hoger niveau tilt. Welnu, die stem, dat is Kimbra, een zangeres uit Nieuw Zeeland die het nu dolgraag voor zichzelf wil proberen. Kimbra oogt in haar rood-roze prinsessenjurk en zwartgeverfde haar (of is het een pruik) als een soort Katy Perry. En als je haar dat nu op schrift zou stellen, zou ze er vermoedelijk direct voor tekenen. Kimbra heeft een straffe band mee, overduidelijk geen oude schoolvrienden die voornamelijk uit vriendschap in haar buurt mogen blijven. Haar single Limbo mag er best wezen - lekker eigenzinnig - maar als die sessiemuzikanten geroutineerd gaan staan rocken gaat het helaas mis met die snoezige Kimbra. En dat is verrassend, want je zou op basis van die Gotye hit eerder denken dat Kimbra te soft is dan dat ze zichzelf overschreeuwt. Hitpotentie heeft ze evengoed wel. (AdV)

Dit is een band uit de omgeving van Jack Johnson, ze waren enkele jaren geleden al te zien in zijn voorprogramma in de Heineken Music Hall. Ze maken mooie, verzorgde pop, die zich in dezelfde sfeer bevindt, maar dan veel rijker georkestreerd. De band heeft twee leadvocalisten en blinkt uit in prachtig piano- en gitaarspel. Het nieuwe album verschijnt op 8 mei en zou deze zomer best eens een grote hit kunnen worden in de eetcafes en de tapasbars. Je hoort ze wellicht eerder bij De Strepen Van Spits dan in 3voor12 Radio, maar het was absoluut bijzonder genoeg om hier even te vermelden. (WvZ)

Vorig jaar was deze band rond zangeres Alaina Moore al te zien op SXSW, maar toen waren ze nog een beetje flets. Nu hebben ze met Young and Old een uitstekend nieuw album gemaakt, waar een stuk zes, zeven ijzersterke nummers op staan. In de korte showcase die ze hier geven spelen ze precies die nummers. Catchy songs, mooi gezongen door Alaina Moore, ondersteund door een lekker jengelend orgeltje en een smaakvolle surfgitaar, soundtrack voor de lente die in Nederland altijd meteen na SXSW begint. (WvZ)
 

Er schijnen verschillende bands te bestaan die Ceremony heten, niet zo vreemd voor zo'n algemeen woord natuurlijk. Er is een shoegaze band, een death metal groep, en er is dit punkgezelschap uit Los Angeles. Ze zijn al toe aan hun vierde album, maar omdat dat bij het gerenommeerde label Matador verschijnt, zijn de ogen net wat meer op ze gericht. Op dat nieuwe album Zoo laat Ceremony de hardcore punkroots wat achter zich, maar op het podium zijn die nog nadrukkelijk aanwezig. Zanger Ross Farrar moedigt een beginnende cirkelpit van harte aan, en hij ijsbeert heen en weer, terwijl hij fulmineert in John Lydon-stijl. De 'echte' punk klinkt wat gedateerd, maar de set heeft zo zijn momenten als het tempo omlaag gaat en met name de gitarist iets meer de diepte in gaat. Opvallend: een bandlid met een Prince-shirt. (AdV)

Vorige week moest Hudson Mohawke 5 Days Off nog afzeggen wegens ziekte, maar deze belangrijke gelegenheid kon hij natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan. Vanavond presenteert de Schot zijn nieuwe project TNGHT met collega Lunice. Ze doen dat op een WARP-feestje in Empire Automotive, wat inderdaad een soort verbouwd garagecomplex lijkt te zijn. Het soundsystem is er loei en loeihard, en TNGHT's set is harder, dieper, trager, beter. Mensen in het publiek wijzen collectief naar hun armen, waar de ziedende subbassen letterlijk de haren achterover blazen. De harde snares - trademark van Hudson Mohawke - lijken nog scherper, en hij durft de tracks nog verder uit te kleden. Iedere rapper met gevoel voor experiment moet zich direct na deze set gemeld hebben voor een beat. Lunice lijkt intussen vooral als hypeman op te treden, maar ze zullen in de studio ongetwijfeld samen aan muziek gesleuteld hebben. Aan het slot krijgt Hudmo's hitje Cbat nog even een welverdiende rewind. (AdV)