En dat blijkt de eerste avond duidelijk. Wie is gekomen om een strak draaiende en energieke Skrillex te zien, komt de eerste avond in The Main bedrogen uit. De rij voor deze venue is schrikbarend lang: Skrillex is een van de hottest tickets in town en mag komende zomer een avond de Lowlands Alpha aflsuiten, maar worstelt nu met het moordende tourschema en alle drukte om hem heen. Achter de dikke brillenglazen lukt het nauwelijks om de ogen open te houden en de jetlag dreigt de overhand te krijgen. Een 19-jarige secondant moet al het mixwerk verrichten en de inbreng van de hoofdattractie blijft beperkt tot wat geschreeuwde instructies in zijn oor. Helaas blijkt dat niet genoeg: de mixen zijn abominabel en klapstuk 'First Of The Year (Equinox) wordt verzopen in een dramatische instart. Niet dat het uitmaakt, het publiek gaat uit zn dak. De naastgelegen Jr. stage wordt misbruikt om de rijen te ontlopen door stiekem via de achterkant de Main venue binnen te komen, de telefoons gaan in de lucht iedere keer als Skrillex iets onverstaanbaars door de microfoon schreeuwt en het zweet druipt van het plafond. Na een fikse misser met een mix die mislukt omdat Skrillex een schuif open laat staan, wordt de aftocht geblazen.

Onvermijdelijk begint het C-woord dan toch wat te jeuken in het achterhoofd. Want hoe 'credible' is Skrillex? Is die stormachtige opkomst te verklaren met een simpel "de juiste man op de juiste plaats", of maken we over tien jaar Vanilla Ice grappen over deze act? Gelukkig zijn er nog twee mogelijkheden om die twijfels weg te nemen. Van die twee is de avond in de Mohawk Patio de 'heetste'. De VIP-rij staat tot om de hoek, mensen zonder badge zullen genoegen moeten nemen met de klanken op straat. Maakt allemaal niets uit: heel Austin wil kunnen zeggen dat hij op zijn minst in de buurt is geweest en op Twitter worden indianenverhalen uitgewisseld: "Sitting on the street, Skrillex walks out of a restaurant and into his car. True Story." Gelukkig blijkt een goede nacht slaap wonderen te hebben gedaan. Het zo kenmerkende hyperactieve gestuiter is terug, de mixen zijn strak en waar nodig is er ook nu weer die tweede man neergezet om toch even een schuif open te duwen op het juiste moment. En dan blijkt alles toch nog helemaal in orde te komen. De kleine binnenplaats, capaciteit van een paar honderd man, golft en kolkt op iedere beweging. De zo typische Skrillex-sound, en dat is zeker niet alleen maar dubstep, slaat ook in Amerika in als een bom. De wobbende, lompe subbassen maken van een set met drum 'n' bass, house en dubstep een coherent geheel dat lekker herkenbaar is.

Is het genoeg om de twijfels weg te nemen? Laten we niet vergeten dat Scary Monsters And Sprites werd opgevolgd door die andere, zo mogelijk nog slimmere EP. Op Bangarang laat Moore zien dat hij in staat is om ieder liedje, van houseclassics uit de jaren negentig tot nummers van The Doors, naar zijn hand te zetten. En of het nu slecht uitgevoerd is of niet, het publiek maakt het niets uit. Niet in The Main, niet in de Mohawk, en straks in Biddinghuizen ook niet.