Vijftien jaar geleden draaide SXSW nog vooral om country, Americana en wat indie. Vijf jaar geleden was het een festival met alleen maar nieuwe, onbekende namen. Maar het festival is in beweging. Het draait tegenwoordig ook om sterren, die er in relatief kleine zalen optreden. Vooral voor de hiphop is SXSW de laatste jaren een belangrijk festival geworden. Talenten als A$AP Rocky, Action Bronson, Schoolboy Q en Kendrick Lamar zijn er, nieuwe labeltjes proberen zichzelf met straatoffensiefjes op de kaart te zetten.

Lil Wayne, Weezy, is natuurlijk een van de meest veelbesproken rappers van de laatste jaren. Door zijn jaar in de cel, maar toch echt vooral door zijn hoge output, met tussen zijn studio-albums een oneindige hoeveelheid mixtapes. Hij heeft geen humoristische alter ego's als Eminem, geen r&b superster droomvrouw als Beyonce aan zijn arm als Jay-Z, geen pop cross-over als Kanye West (met een beetje fantasie past hooguit Lollipop in die categorie). En toch gingen van zijn album Tha Carter III in 2008 meer dan een miljoen exemplaren over de toonbank in de eerste week. Geen rapper is zo populair met een pure hiphopsound, met zijn karakteristieke afgeknepen stemgeluid, zijn lange haar en zijn gedrogeerd ogende performance. "There's three important things I want to tell you about myself", zegt Weezy vanavond na drie nummers. "One: I believe in God. Two: I ain't shit without you. Three and most important: I ain't shit without you."

Weezy is een slordige performer. Hij laat eerst zijn band (overblijfsel van zijn minder geslaagde experiment met hardrock) een instrumentale rockouverture spelen, maar zet die niet om in een grootse entree. Het begin van zijn set is rommelig, wat lukraak, en niet al te geconcentreerd. Maar gaandeweg komt hij op stoom, grappig genoeg na zijn wat haastig afgewerkte clubhit A Milli (motherfucker I'm ILL!). Bij die hit krijgt de dj overigens weer meer ruimte en horen we de sound waarmee hij groot werd: harde snares, pompende bas, veel synths. Hij stoeit wat met een skateboard, flirt wat met de meisjes, presenteert zijn Young Money protégé Shanell, een wat ordinair ogende r&b zangeres waarvan op zeker moment zelfs beweerd werd dat ze zwanger van de rapper was.

Tegen het eind van de set komt vader, inspirator en Cash Money oprichter Birdman zijn (geadopteerde) zoon ondersteunen. Birdman is fysiek het tegenovergestelde van zijn protégé: een grote, brede kerel met een massieve kop. Zijn raps zijn net zo bonkig, maar ze kunnen op veel liefde rekenen. Afsluiter 6 Foot 7 Foot (de banger van Tha Carter IV met wat flets gastoptreden van Corey Gunz) in een stevige rockversie is het absolute hoogtepunt van de set. Eindelijk gaan echt van voor naar achteren alle handen de lucht in. Lil Wayne presenteert zich hier als een echte rapper met een harde, compromisloze sound, geen knieval aan gelikte r&b of eurohouse en opvallend weinig obligate publieksparticipatie. Hits als Prom Queen en Lollipop ontbreken op de setlist, wel tracks als Rollin' (van de Sorry 4 The Wait mixtape), Steady Mobbin' en akoestische gitaarballade How To Love.

Lil Wayne is geen perfectionist. Nooit geweest, het is zijn kracht niet. Zoals zijn output niet zonder flaws is, zo zullen zijn live shows dat vermoedelijk ook nooit zijn. Maar hij heeft karakter, hij heeft een unieke flow en een gigantische hoeveelheid straathits om uit te putten.