DAG 4
DONDERDAG 15 MAART

De missie is geslaagd, zelfs boven verwachting. Ik had ingezet op drie goeie acts, dat werden er uiteindelijk zes. Zoals ieder jaar ben ik gaan eten bij de Boiling Pot, een Cajun restaurant waar een schaal met krabben en garnalen met stukken worst en aardappel omgekeerd wordt op het midden van de tafel. Je krijgt er een slabbetje om en met een hamer in de hand sla je die onderwaterinsecten aan gruzelementen (ze zijn dan al dood natuurlijk). Geen bestek, dus het wordt al snel een lekkere kliederboel waarbij je alles met de hand oppeuzelt met een lekker Dos Equis biertje erbij. Dat bier is het merk dat we het meeste drinken hier, goed Mexicaans bier met een stukje limoen, soms zo groot dat je hem nauwelijks je blik in kan wurmen. Ik had er een fotoserie van kunnen maken, al die verwrongen gezichten van Dos Equis drinkers die zo hard als ze kunnen in gevecht zijn met een stuk limoen. Misschien een goeie campagne voor het biermerk? Voor een doos bier mag Dos Equis het idee hebben, dan wel graag thuis in Amsterdam afgeleverd.

Reclame maken voor merken doe ik niet graag, behalve als het echt bij me past en ik het product met veel liefde gebruik of verorber. Zo ben ik fan van dat bruine kruidendrankje en van de maker van mijn bagage, maar geen fan van een kledingmerk dat ergens gisteren zoveel logo’s projecteerde op een tentdak dat het er fel wit verlicht was en zo de sfeer de kop in probeerde te drukken. Tel daarbij op dat het merk een groot banner op het toneel moest hebben waardoor visuals van bepaalde artiesten niet mogelijk waren en je begrijpt dat het dan gaat irriteren. Een automerk heeft hier een locatie geclaimd en alles wit geverfd, in de patio staat zo’n auto met een muur vol logo’s zoals je dat ziet bij modeshows. Er stond een meisje naast met een clipboard en een camera, maar niemand die zich liet fotograferen. Ze keek er erg ongelukkig bij. Op deze manier slaan die merken verschrikkelijke de plank mis. Want SXSW is niet een commercieel riekend festival. Iedereen loopt hier met een grote boog om hun uitingen heen. Men had zelfs ergens een VIP-room met riante leren banken, ijsemmers op glazen tafels en overdadige bloemstukken gecreëerd. Maar er zat niemand, een heel triest gezicht.

Ik ben mijn muziek-odyssee begonnen met het concert van Polica. Echt mooie nummers en heel goed live neer gezet. Het klinkt als Everything But The Girl meets triphop, super goed. Echt genieten lukte niet helemaal, er waren teveel bekenden, maar één ding is zeker: Polica mag blijven. Aan de overkant van de straat in een kelder die Barcelona heet, hoorden we Shigeto: geweldige spacey elektronica met veel twinkelende percussie met uitstapjes naar hiphop. Echt heel goed. Minder was dat bij binnenkomst een pisnijdige dame me van een stempel wilde voorzien (waarom eigenlijk?) en haar stempelkussentje liet vallen. Ik zei nog ‘Sorry’, waarom weet ik niet, maar dat loeder had het op me voorzien en sloeg me met haar groene stempel zo hard mogelijk op mijn hand en schraapte zo hard mogelijk met haar wapen de groene inkt over mijn onderarm en vingers. Ik heb net na twintig minuten schrobben mezelf kunnen terug toveren van de Hulk in gewoon weer Joost van Bellen. Toen tijdens Shigeto iemand een glas bier in mijn nek deponeerde had ik het er gehad. Wegwezen en door naar de Mohawk.

Op 6th street was de chaos compleet, dronken Spring Breakers, gevaarlijke clubjes boze hiphopmannen die elkaar stonden uit te dagen, freaks in alle soorten en maten, live muziek van hoempapa orkesten tot eenmansbands, groene laserstralen eroverheen. Ergens stond een man op een podiumpje, om hem heen een aantal christenen van het engste soort die woest uit hun ogen keken. Achter hem een groot spandoek met teksten uit de bijbel. In de chaos preekte hij door een megafoon alsof de wereld aan het vergaan was. Dat we allemaal naar de hel zouden gaan. Dat we slaven waren van Lucifer en Beëlzebub en dat Jezus je intens haatte. En niemand keek op of om.

In de Mohawk zag ik een band waar ik eigenlijk niet voor kwam, het programma liep iets uit zo leek het. Ik zag projecties van dikke oude Amerikaanse buikdanseressen afgewisseld met de meest vreemde Muppets from Outer Space, er was een band die ergens in de jaren zeventig alle contact met de realiteit verloren had en ooit verdwaald was geraakt in een paars met goud universum. Er stond een vrouw met een bananenschil op haar hoofd in trance een microfoonstandaard te bezweren. Op een trap rechts van het podium stond een man met een oranje bivakmuts over zijn gezicht en een joystick op een klein apparaatje alles wat er van het podium kwam nog eens te vervormen. Het gebeurt niet snel dat ik denk: WAT DE FUCK?! Maar het gebeurde, de band heet The Supreme Dicks.

Met Sytse van Tivoli ben ik naar een kerk gereden waar ik vorig jaar Cults zag optreden. Dit keer kwamen we voor Charli XCX, Purity Ring en Grimes, maar de rij buiten was zo lang dat we onze handdoek in de ring gooiden. Miel was er wel geweest vertelde hij, die Charli was het niet helemaal en hij is op de kerkbanken in slaap gevallen. We zijn door gefietst naar een oude houten villa met een gezellige tuin voor de optredens van Drop The Lime met band, Yacht en Miike Snow.

Drop The LIme krijgt in ieder geval de prijs voor best-looking band, en een voor de dappere poging dance met rockabilly, spaghetti western en Bruce Springsteen te mengen. Het lukte soms goed, maar soms ook nog niet helemaal. Zijn Bruce Spingsteen cover was in ieder geval wel heel goed, en de momenten dat hij zijn mat zwarte 50’s gitaar inruilde voor apparaten met knoppen en snoeren ging het los. Ik denk dat Drop nog wat moet gaan spijkeren aan zijn show, maar potentie heeft het in ieder geval. En je moet maar durven: als dj een band vormen en het experiment aan gaan. Twee heren van Mojo kwam ik er tegen. Het eerste wat ze zeiden was: ‘WAT EEN KUT BAND! Zeker een vriendje van je?’ Hm. De Delftse Inquisitie had gesproken, dat was even slikken, want het is inderdaad een vriendje van me, maar een kut-band? Nee. Gelukkig vonden ook anderen dat. Dat is sowieso een ding hier; de meeste mensen gaan sceptisch naar een artiest kijken, ze moeten zich echt bewijzen voor een positief geluid en anders is het afgelopen met je carrière bij die programmeurs. Ik doe dat andersom: ga uit van een leuk optreden, zie de positieve dingen en wordt dan soms teleurgesteld, maar denk ook vaak dat het nog even tijd nodig heeft. Veel bands zijn babybands en worden voor de leeuwen geworpen en verslonden.

Omdat het een zwaar gesponsord feest was, stond de locatie vol met marketingmensen van dat merk en die waren er klaarblijkelijk al heel lang. Geen muziekliefhebbers dus en heel erg dronken. En dan ga ik me irriteren. Vreemd genoeg het meeste aan dames die alle gene laten vallen, op je tenen gaan staan, tegen je aanbotsen, je bot afsnauwen terwijl het kwijl uit hun mond loopt en ze door hun enkels zakken. Een ontluisterend gezicht. Ik heb me staande weten te houden en heb Yacht mogen meemaken en dat was steengoed. De energie was super, overtuigend gespeeld met een geweldige frontvrouw met een stem als Lene Lovich en een androgyn uiterlijk a la Annie Lennox. En wat een show, helemaal te gek. Door die dronken toestand daar heb ik besloten Miike Snow te skippen, en dat was maar goed ook want het optreden begon een uur te laat met een hoop gedoe met handdoekjes rechtleggende roadies en eindeloze soundchecks. Miike Snow maakt echt super goeie liedjes maar live is het een teleurstelling. Hij heeft geen charisma en is geen showman. Tenminste, dat is wat ik later hoorde van mijn vrienden.

Ik ben alleen naar de Beauty Bar gefietst, waar in de binnenzaal een lange rij stond voor de deur naar de buitenzaal. Boys Noize Records ster Djedjotronic stond er te draaien en dat deed hij fantastisch, maar draaien voor een rij wachtende verveelde mensen is nu niet echt het ultieme dankbare publiek. Hij was in ieder geval erg blij dat ik er was, wat een geweldige jongen is het toch. Ook zag ik de mannen van het Sound Pellegrino Thermal Team, Teki Latex en DJ Orgasmic, en Strip Steve en die waren ook heel blij me te zien. Eigenlijk was iedereen blij met me, behalve ik zelf dan toen ik in de spiegel keek. De groene inkt had ik inmiddels ook in mijn gezicht gesmeerd.

Op de patio zag ik Spank Rock live, en ook al viel om de tien minuten het geluid uit, bleek het helemaal te gek. Ik zag ook Andrew W.K. optreden, alle rock cliché’s werden met een band van negen man uit de kast gehaald en in moordend tempo gespeeld. Niets diepgaands, en dat pretendeert hij ook niet. Want Andrew W.K. heeft maar één woord hoog in zijn vaandel staan: PARTY!!!! En dat was het. Djedjotronic vertelde me dat hij als tiener een groot hardrock fan was en besloot tot drie keer toe het podium op te klimmen en te stagediven en crowdsurfen. Wat een held! Ik geloof dat alleen hij en ik begrepen dat SXSW niet een plek is voor dj sets, maar dat het hier gaat om livemuziek. Op twitter zag ik andere dj’s klagen over hier, dat er geen ruk aan was. Die hebben gewoonweg geen idee en kunnen maar beter alleen naar Miami gaan.

Ik moet nu als de sodemieter naar de studio van 3FM dus kan helaas niet de verhalen vertellen over de rest van mijn wielerploeg waarvan er een (een heteroman!) genomen is door een grote donkere meneer tegen een biljarttafel en er later achter kwam dat zijn een fiets gestolen was. En er is nog veel meer sappigs te vertellen, dat bewaar ik voor later. Nu hup, onder de douche en op mijn stalen ros naar het Convention Centre voor een interview en de première van de nieuwe Junkie XL single. Hiiiiiiiii-haaaaa!