De plaat opent sterk met Animal Skins, dat er stevig inbeukt. With animal skins around us, as we go home zingt Peter Liddle met zijn karakteristieke hoge stem meeslepend, over een stevige baspartij van Scott Miller. Zoveel groove heeft folkmuziek zelden gekend. Daarna echter zoekt het de band al snel een meer intieme, folky atmosfeer op, met name Shield Your Eyes waar de viool van Will Harvey sterk vertegenwoordigd is.
In zijn teksten speelt Liddle vaak met christelijke symboliek. “It sets the tone that this is some serious ketchup”, zegt hij in de biografie op de website van Dry The River. Het is te merken op Shallow Bed; de muziek bouwt geregeld op tot een climax waarin Liddle zijn emoties met veel pathos in zijn stem beschreeuwt. Soms dreigt het zelfs te veel te worden; maar dan breekt het geweld plotseling af. Het is deze dynamiek die het album kenmerkt: drumrolls, sterk aanwezige bas en een bij vlagen beukende elektrische gitaar zorgen ervoor dat de muziek soms explodeert, om net zo snel weer plaats te maken voor een melancholisch tokkelend gitaartje, aangevuld met viool.
Maar de barokke, folky bombast, die sterk aan Fleet Foxes doet denken, domineert. Eerste single No Rest is exemplarisch voor het album op zijn meest hoogdravend. Terwijl ze het probeerden te maken in de muziek, woonden de bandleden bij elkaar in één huis. In middeleeuwse condities, volgens de band. Misschien is het van invloed geweest: als Liddle met veel pathos in zijn hoge stem I used to be a king alone, like Solomon or Rehoboam zingt komt het album definitief in de sprookjessfeer terecht, waarschijnlijk niet iedereen zijn meug. De vocale uithalen in het losgebarsten refrein (I loved you in the best… I loved you in the best way possible) doen zowaar wat emo aan: een overblijfsel uit Liddle’s verleden? Je zou het – behalve op dit soort momenten dus – niet zeggen, maar de band heeft een achtergrond in hardcore, post-punk en emo.
Fijn toch dat de pompeuze momenten van de plaat steeds weer opgevolgd worden door mooie, kleinere folkliedjes: de andere kant van het album. Shallow Bed is namelijk op zijn mooist als de band zich iets meer in toom houdt. History Book, dat sterke associaties met Band of Horses oproept, is een dijk van een folkrock track die - vooral door de toevoeging van blaasinstrumenten - ook veel dynamiek kent, maar niet ontspoort. Ook Bible Belt en Shaker Hymns, de nummers waar de genoemde christelijke symboliek het sterkst naar voren komt, zijn prachtig in hun ingetogenheid. Liddle lijkt in de tekst een christelijke jeugd te beschrijven, maar stelt in de biografie van de band dat zijn ouders slechts in stilte religieus waren.
Veel nummers vallen op door sterke refreinen. Deze hooks maken dat de liedjes van Dry The River toegankelijker zijn dan die van veel van hun kompanen uit de folk revival: onder de bombast schuilen vaak gewoon sterke popliedjes. Tweede single New Ceremony bijvoorbeeld is opzwepend. Het poppy, up-tempo refrein zou niet misstaan in het gemiddelde Arcade Fire nummer. Een ander sterk punt aan het album is de productie van Peter Katis (The National, Interpol). Ongewoon helder schalt de toch zo gelaagde en dynamische muziek de speakers uit. Alle afzonderlijke lagen - ook de achtergrondzang en de violen - zijn continu goed te onderscheiden, maar zonder dat het gaat storen.
Afsluiter Lion’s Den is het meest ambitieuze nummer van Shallow Bed. Alle facetten die het album sterk maken passeren nog één keer twaalf minuten lang de revue. Het refrein barst los en neigt naar de hardere emotionele erupties op het album. Maar ook de fijne, subtiele momentjes zijn vertegenwoordigd in de track.
Shallow Bed verschijnt bij RCA/Sony en is tijdelijk te beluisteren op de luisterpaal.