Sasquatch, ga erheen als je kan. Het is echt een heel erg vet festival. Het ligt in een natuurgebied dat 'the Gorge' heet. In het noordwesten van de VS.
Nobody Beats The Drum in Amerika: fotodagboek week 3
Het gaat goed met de dance in Amerika. Niet alleen met grote kanonnen als Armin van Buuren en Afrojack, maar ook met acts die meer uit de underground komen, zoals Noisia en Nobody Beats The Drum. De laatste verkent de States zeer uitgebreid. Wekenlang bevinden Jori Collignon, Sjam Sjamsjoedin en vj Rogier van der Zwaag zich aan de andere kant van de plas. Ze sturen wat Instagrammetjes en vakantiekiekjes naar huis om een beeld te geven.
Ons optreden op Sasquatch was misschien wel de vetste van de hele tour tot nu toe. Misschien moet je dit filmpje gewoon kijken, dat legt de boel een stuk makkelijker uit:
Daarna hebben we nog even naar Jack White en The Roots zitten luisteren. vet. En toen weer de bus in, vet kut. We moesten namelijk twee dagen later weer in Aspen zijn. Weer zo'n vette stop. Midden in de Rocky Mountains.
Leuk showtje gedaan en met de lokale bevolking op zoek gegaan naar een after die bij gebrek aan beter maar werd gevierd in onze hotelkamer. Jori heeft nog een eigen versie van die avond die eindigde met een hotelmedewerker die om 7 uur 's ochtends een gedrogeerde naakte vrouw vond in een van de hotelsauna's, maar naar de rest moet je hem zelf maar een keer vragen.
Twee lokale dj's nodigden ons die nacht uit om de ochtend erna te gaan bergbeklimmen. Op een of andere wonderlijke manier lukte het ons ook nog om om 10 uur klaar te staan. Na een uurtje hiken kwamen we aan bij een klimwand die in eerste instantie redelijk indrukwekkend overkwam, maar doordat we onszelf al sinds jaar en dag fit houden door goed te eten en te slapen en elke ochtend 5 kilometer door het park te rennen op onze handen was dit een koud kunstje.
Die kater zorgde nog wel voor een lichte verhoging van de moeilijkheidsgraad, maar niks om je zorgen over te maken. Wel heel aardige mensen, die Aspenaren. Buiten die snobistische bontjassen die je daar ook hebt rondlopen dan.
Toen we twee dagen later ergens door Utah reden, kwamen we ineens langs een een schietbaan met de naam 'Get Some'. De verleiding was uiteraard niet te weerstaan. Het moest er een keer van komen. Toen we binnenliepen twijfelden nog of het mogelijk was voor buitenlanders zonder wapenvergunning, maar 10 minuten later stonden we vrolijk met een AK-47 te knallen. Sjesses. Das niet niks. Een vrij jong meisje begeleidde ons. Ze zag er enigszins schattig uit maar bleek een extreme wapenfanaat te zijn, die niet kon wachten tot ze ooit haar wapen een keer in het echt kon gebruiken. Het schieten was allemaal best leuk. We mochten 4 verschillende wapens gebruiken en op plaatjes van Nazi-zombies schieten.
Een aantal rednecks die op hun beurt stonden te wachten vonden het zo grappig om een aantal stuntelige Hollanders aan het werk te zien, dat ze er op stonden dat we ook met hun wapens zouden schieten. Dit waren de grootste revolvers die ik ooit heb gezien. De terugslag was belachelijk, net zoals de conversatie die voortkwam uit deze ontmoeting. De mindstate van mensen die zo triggerhappy zijn als dit soort figuren is niet uit te leggen. Ze wonen waarschijnlijk in een van de veiligste dorpen op aarde maar zijn er heilig van overtuigd dat er een dag komt dat ze hun familie met een wapen moeten beschermen, vandaar dat ze er altijd eentje geladen bij zich dragen. Succes Obama.
Na nog een dagje rijden door de saaiste staat van Amerika (Kansas) kwamen we aan in Arkansas, voor het Wakarusa Festival. Wakarusa is de grootste verzameling hoolahoopende, glowstick-zwaaiende, spacende, hippie-meute die ik ooit heb gezien. Het festival ligt op een berg in Arkansas, in een bos.
We beginnen het festival met een persconferentie, samen met wat andere bands. Een van de artiesten achter de tafel was Grayson van de band Mountain Sprout. Zijn antwoord op de vraag wat de ontwikkeling van festivals en de opkomst van EDM voor gevolgen hebben voor de Amerikaanse muziekindustrie is: "The thing with this whole industry business is.. Look, I have a chicken. I have a chicken. I have a rocking chair on a nice piece of land with a chicken and a 30 pack of beers and that's how I write my songs and that's really all there's to say about it".
Mountain Sprout is gelijk de beste band van de wereld en we hangen het hele weekend met deze groep gestoorde banjo -trashgrass- hillbillies.
We spelen twee sets, ieder om een uur of vier 's nachts. Tijdens de tweede nacht staan we net al onze spullen op het podium te zetten als het volledige festival wordt ontruimd vanwege een tornado. Dat is ook weer eens wat anders. We werden gedwongen onze spullen op het podium te laten en naar de camping te vertrekken. Dus zijn we daar ons vuurwerk uit Carolina maar gaan afsteken.
De volgorde waarop daarna alles gebeurde op dit festival weet ik niet meer zo goed. Er was ook een waterval. En een reuzenrad. Op een gegeven moment had Rogier een grote dildo gevonden. Ze hadden een soort hasj-olie waarvoor je een soort heel laboratorium nodig had om een hijsje te nemen. Lekker spul.
En vooruit, nog wat roadside attractions om de week mee af te knallen;
Famous cherry pie and damn good coffee (zie boven).