Het regent dus, al lijkt niet iedereen dat even goed te beseffen. Tussen de bonte verzameling mensen in roze, blauwe, en gele poncho's zijn nog wat feestneuzen te vinden die vrolijk doorstampen met ontbloot bovenlijf. Anderen hebben een goede middenweg gevonden. Ze weten dat het regent, maar hopen stiekem dat de zon nog even door gaat breken. Daarom houden ze hun zonnebril lekker op, al hebben ze toch de broodnodige poncho aan.
Awakefest12: Afsluiten met regen en Carl Cox
We gaan nog niet naar huis, nog lange niet...
Rond een uur of negen begint de zon langzaam onder te gaan. Er vallen voorzichtig wat druppeltjes uit de donkere, dreigende lucht. De wind die opsteekt wekt het bange vermoeden dat er nog veel meer aan zit te komen. Toch is er niemand op het terrein te vinden die niet hoopt dat dit anders uit zal pakken. De voeten mogen dan intussen een beetje moe worden, de mensen zijn dat nog lang niet. We willen allemaal nog wel even door. Gelukkig kan dat ook nog een uurtje of twee. Zoals gewoonlijk zijn ook wij natuurlijk tot het bitterzoete einde aanwezig. Een bitterzoet einde met nog een beetje regen, de bar die te vroeg dicht gaat, en het vuurwerk van Carl Cox op het hoofdpodium.
Dat optimisme is ook duidelijk aanwezig bij de verschillende podia. Terwijl Laurent Garnier de tent behoorlijk af laat breken in area A, loopt de temperatuur bij Joris Voorn behoorlijk op. Hier heeft dat niet alleen te maken met de bewegende menigte. Ook hij mag namelijk een beetje vuurwerk en een aantal lasers gebruiken om de boel net iets meer kracht bij te zetten. En als dan toch even voor de afwatering gezorgd moet worden? Dan wordt ook hier gewoon even wat alternatieve regen geregeld.
Op het hoofdpodium is het intussen aan oude rot in het vak Carl Cox om het festival groots af te sluiten met vuurwerk. En dat vuurwerk is dan in dit geval zowel letterlijk als muzikaal aanwezig. Vijftig wordt hij dit jaar en professioneel meedraaien doet hij al dik twintig jaar. Langer dan Awakenings dus, maar hij was er nog nooit te bewonderen. Jammer, zal hij achteraf gedacht hebben, want de goedlachse man heeft het overduidelijk naar zijn zin.
En wat wil je ook. Het veld staat bomvol. Een beetje doorlopen lukt alleen nog achteraan, maar dan wel voor de heuvel (vol kijkers) en achter de dicht opeengepakte menigte dansende bezoekers. Getrakteerd op al deze goedgemutste mensen en een imposante lasershow moet het heerlijk zijn daar op het podium. Iedereen die de mogelijkheid heeft lijkt er dan ook in te willen delen. Backstage is het dringen geblazen. Doordringen tot de booth lukt eigenlijk alleen als je gewapend bent met een flinke camera.
Terwijl Adam Beyer, Ben Sims, Chris Liebing, Pet Duo, en Joris Voorn in andere areas tot op het einde door mogen gaan, is Carl Cox de enige die vuurwerk van hoog niveau tot zijn beschikking heeft. Dat is in dit geval vrij letterlijk te nemen, want eerder al werden de vuurwerkbatterijen in de bakken van hoogwerkers tot op de juiste hoogte gebracht. De schermen naast het podium laten een breed lachende Cox zien. 'Awakenings, amazing! One more time!' Nog één keertje dan. De beat kickt weer in en het veld gaat nog één keer los.
Dan gaat het vuurwerk de lucht in en kan de afkondiging beginnen. Er wordt nog even trots gemeld dat het weer fantastisch was, alsof we dat nog niet wisten. De volgende opmerking blijkt alleen minder op waarheid te berusten. Die bar die tot half twaalf open zou blijven, is namelijk al mooi dicht. En die aan de overkant? Daar is het bier op. Beetje jammer, maar eigenlijk maakt het niet eens zo heel veel meer uit. Awakefest 2012 was, ondanks een beetje regen op het einde, heel erg mooi. We zagen heel veel gevestigde namen, grootheden zelfs, en ook nieuw talent. Volgend jaar zijn we er weer bij.