,,Het is niet een heel vol programma, maar wel leuk!" roept gids Lotte Verdonk. Ze heeft een tropenhelm op en staat aan het hoofd van een stuk of twintig fietsers. Het komende uur zal ze de groep langs drie verschillende kunstwerken in de oostelijke duinen van Vlieland voeren. Het is een introductie van werk dat je anders niet zo snel zou vinden.

Als eerste wordt 'Slibstream' aangedaan, het artist-in-residence project van Frouke Wiarda. Op het strand staan houten stellages, verbonden met vliegers die hoog in de lucht zweven. Het huilen van de wind en het ritmisch klapperen van het vliegertouw is door de stellages te horen.
Voor een grote houten toeter staat Verdonk stil. ,,Je hoeft er niet eens je hoofd in te doen om het te horen. Heel mooi!" In een kuil is een andere vlieger te horen. Een van de bezoekers noemt het ,,heel zacht en een beetje mysterieus." Hij is een van de weinigen die het hoort, want de vlieger wordt losgekoppeld voor een performance van dans, piano en het vervormde geluid van wind en vlieger.

De performance bestaat uit zacht pianospel, begeleid door het suizen van de wind, waaroverheen de danseres jammert als een Sirene, terwijl ze kronkelt en draait over het zand. Verdonk vond het indrukwekkend. Haar gevolg is iets minder lovend. Vooral het zingen van de danseres wordt niet helemaal begrepen.

De volgende stop is het subtiel tegen de duinwand gedrukte 'Niets' van kunstenares Lotte Middendorp. Het kunstwerk bestaat uit 52 kleine half in het zand verscholen transparante bollen. Middendorp, die zelf aanwezig is, nodigt het publiek uit om een bol uit te graven. ,,Het is de bedoeling dat je de bol meeneemt en probeert in tekst of beeld het onzichtbare zichtbaar te maken," vertelt ze. Het eindresultaat wil ze bundelen in een boekje.

,,Hebben we allemaal een niets?" vraagt Verdonk terwijl de groep naar het laatste kunstwerk loopt. Dat laatste kunstwerk is 'Over de schoonheid van eenzaamheid' van Maaike Roozenburg. Het ligt aan de andere kant van het duin. Midden in het helmgras staat een kreet: ,,Kent u de schoonheid van eenzaamheid?" In de kuil daarvoor staat een eenzame keet.
 

Roozenburg wil duidelijk maken dat eenzaamheid een wezenlijk onderdeel van het leven is. ,,Eenzaamheid is een taboe tegenwoordig door het idee dat we zelf ons leven vorm kunnen geven," legt ze uit. ,,Hier wil ik een genuanceerder beeld geven."

Mensen die langskomen mogen aan haar hun meest eenzame foto's laten zien. Die fotografeert ze en hangt ze op aan haar 'netwerkkeet'. De oogst bestond vrijdagmiddag uit zestien foto's. Verdonk vindt het al best veel, maar Roozenburg is nog niet helemaal tevreden. ,,Iedereen ziet wel die tekst en denkt dan ,,oh leuk..." maar niemand ziet de keet. Dat moeten we nog even oplossen."