CONCERT
Gregory Porter, Into The Great Wide Open, Sportveld, zondag 9 september 2012
MUZIEK
Pas ver in de dertig was Gregory Porter toen hij officieel debuteerde, twee jaar terug met het album Water. Inmiddels heeft de Amerikaan al een tweede soloplaat en verkoopt hij fikse zalen uit met zijn delicate, stijlvolle mix van soul en jazz. Concreter: zangtechnisch gezien is hij een soulzanger, in de grote traditie van Donny Hathaway en Marvin Gaye. Maar zijn band is totaal jazz, inclusief een staande bas, een saxofonist en een toetsenist, die beurtelings soleren, en een drummer.
PLUS
Timing is alles, en Porter beheerst dat belangrijke deel van zijn vak. Hij kan een stap terug doen van de microfoon, langzaam weer naar voren komen en precies doseren zoals hij dat wil. Daarbij zingt hij ook nog eens prachtig met zijn handen. Hij kan versnellen, zoals in On My Way To Harlem, of vertragen en variëren, in Be Good. In dat eerste nummer memoreert hij grote namen uit de afro-Amerikaanse geschiedenis: bandleider Duke Ellington, soulzanger Marvin Gaye, schrijver/activist Langston Hughes. Dat historisch bewustzijn vormt een pijler van zijn werk, de andere pijler bestaat uit persoonlijke songs als Be Good, over een vrouw die hem genadeloos in haar macht had. Porter stelt zichzelf erin voor als een gekooide leeuw. "She said lions are made for cages, just to look at them in delight, dare not let them walk around cause they might just bite. Does she know what she does, when she danses around my cage and says her name." Hoogtepunt in de set is het broeierige, lange politieke pamflet 1960 What?, waarin Porter de rellen in Detroit na de moord op Martin Luther King verbindt met de recente dood van een afro-Amerikaanse jongen door een politiekogel. Om vervolgens af te sluiten met een mierzoete ballade waarin hij zijn schoonvader om de hand van zijn dochter vraagt.
MIN
Toch laat hij her en der wat kansjes liggen, vocaal gezien. Dat zal misschien de tol van een lange zomer zijn. Gisteravond speelde Porter nog in Rotterdam, dus hij moet extreem vroeg opgestaan zijn om hier te komen. In Be Good bijvoorbeeld krijgt hij niet voor elkaar wat hem in openingsnummer Painting On Canvas wel lukte: een oprecht applaus voor een uithaal.
CONCLUSIE
Dit is nou typisch een man die je op het podium wilt zien. Aimabel, technisch begaafd, in staat om te ontroeren en te prikkelen, en ideaal voor het begin van de dag.
CIJFER:
8
ITGWO12: Gregory Porter charmeert en prikkelt
Delicate jazz en soul op de vroege middag
Gregory Porter is zo'n performer waarvan de eerste noot meteen raak is. Het is twaalf uur 's middags, en het voelt als twaalf uur 's ochtends. De aimabele jazz zanger verklaart zijn publiek voor gek, looft de bijzondere locatie en de prachtige vrouwen en mijmert over de zin van het leven met het elegante liedje Painting On Canvas. Porter is een intrigerende figuur om te zien, met die mysterieuze doek om zijn hoofd - niemand weet welk litteken hij daar onder verbergt - maar vooral een man die geboren is voor het podium.