ITGWO12: James Vincent McMorrow houdt de spanning onder controle

De Ier en het publiek sluiten elkaar in de armen in de laatste show van zijn concertreeks

Laurence Tanamal ,

McMorrow voelde de magie van het festival toen hij vorig jaar op het Naar Buiten-terrein stond. Into The Great Wide Open heeft zijn hart veroverd en daarom moest en zou hij ook dit jaar op Vlieland spelen. En zo geschiedde het. Ditmaal op hoofdpodium het Sportveld. Inmiddels heeft hij nog meer bekendheid vergaard en staat er een nieuw album in de planning. Tijdens het optreden wordt duidelijk dat hij zich geen beter podium heeft kunnen wensen dan ITGWO. Alles aan de man is pure emotie. Het neuriën van de baywatch intro, zijn hoge lachje of het blozen van de bassist.

CONCERT:
James Vincent McMorrow, Into The Great Wide Open, Sportveld, 7 september 2012

MUZIEK:
Een Ier met een gouden stem en een groot talent voor liedjes schrijven. Zijn debuutalbum is opgenomen in een hutje aan de zee, waar hij zelf elk instrument inspeelde. Het in isolatie opnemen van een album heeft al meerdere songwriters succes gebracht (denk bijvoorbeeld aan Bon Iver). In de uitvoering van zijn liedjes toont hij zich sterk en emotioneel waardoor het moeilijk is om iets anders te doen dan ademloos luisteren.

PLUS:
De meeste mensen in het publiek hebben hun jas al aangetrokken. Op een gegeven moment is er zelfs sprake van lichte regenval. McMorrows muziek werkt gelukkig als een warmhouder. De bebaarde songwriter is duidelijk zenuwachtig. Hij verontschuldigd zich voor een kapotte kick pedal en maakt grapjes over dat hij vorig jaar in het bos verdwaalde en hulp moest vragen aan een passerende agent op de fiets. Ook vertelt hij dat dit optreden het laatste zal zijn voor hij zich twee maanden in de studio opsluit om zijn nieuwe album af te maken. Het publiek vindt alles wat hij zegt geweldig en bestookt hem met luid gejuich en applaus. Een mooi voorbeeld is de stille seconde nadat het eerste nummer eindigde. Iedereen stond voor een kort moment aan de grond genageld, waarna het applaus losbarste.

McMorrow weet op de nummers waarin hij de drums bespeelt precies de spanning te controleren door ingetogen klappen af te wisselen met donderslagen. Een spanning die ook ontstaat door de harmonieuze achtergrondzang van zijn geconcentreerde backing band. Nummers als We Don’t Eat en This Old Dark Machine zijn stuk voor stuk fragiele juwelen die het publiek op momenten langzaam in vervoering brengen.

MIN:
McMorrow kon vandaag eigenlijk niets meer fout doen. Zelfs toen de kick pedal verloren ging en het nummer noodgedwongen iets anders liep dan verwacht, wist hij zich er met gemak van af te maken met een grapje.

CONCLUSIE:
Het publiek is stil als McMorrow zingt, maar barst uit in applaus en gejuich wanneer hij zwijgt of nerveus een grapje maakt. De kleine mankementjes en uitingen van nervositeit hadden een charmante uitwerking waardoor de toeschouwers scherp bleven. De combinatie tussen interactie en intens uitgevoerde nummers zorgen voor een ervaring die diep doordrongen was van de ware intenties van een festival als Into The Great Wide Open.

Cijfer:
9