Dekmantel is een organisatie die zich op meerdere genres richt. Zo stond de donderdagavond in het teken van techno en komen op zaterdag de levende houselegendes van Body & Soul langs. De vrijdagavond is gereserveerd voor een rits Britse dj’s die zich meester hebben gemaakt van UK bass en house: van soulvol en subtiel naar wat steviger en recht door zee. Joy Orbison, Boddika, Space Dimension Controller, Julio Bashmore en Lone stonden allemaal al eens op een Dekmantel avond en staan vanavond wederom op het programma. Disclosure werd aangekondigd maar van de bill gehaald: gefluisterd wordt dat zij niet zo goed liggen met een andere dj die deze avond draait. 

Space Dimension Controller is om middernacht de eerste UK dj die op het programma staat. De man staat hier live en is gewapend met een groot arsenaal aan apparatuur en microfoon (met vocoder, uiteraard). Zijn trage, spacey beats zijn een prima opwarmer van de avond. Dan weer wat meer techno, dan housey en acid. Je zou je bijna af gaan vragen of hij echt een controller bij zich heeft waarmee hij ruimtedimensies kan besturen, want als je je ogen sluit schiet je met dank aan zijn sci-fi retro electro door de lichtjaren heen: daar kan Felix Baumgartner nog een punt aan zuigen. SDC zelf rookt er een flinke joint bij en leidt de nummers tussendoor in met een soms iets te lange monoloog. Maar goed, we zijn begonnen, rustig en down-tempo. Er staat ons nog genoeg te wachten.

Julio Bashmore bijvoorbeeld, de Britse producer die begin 2011 plots op de kaart werd gesmeten met gigahit Battle For Middle You. De deephouseplaat werd door dj’s in vele verschillende genres gedraaid en hierdoor een echte crossoverhit. Op techno-avonden, bij een housefeest, door The Flexican of in de cafetaria om de hoek, ineens hoorde je die plaat overal. Even werd gevreesd voor een eendagsvlieg, want zo’n gigantische hit is toch onmogelijk te toppen? Met een aantal sterke producties bewees de Brit het tegendeel, met het deze zomer verschenen Au Seve als sterkste nieuwe wapenfeit. Niet zo’n hit als Battle maar als een van de laatste platen van de set vanavond wel het hoogtepunt, waarbij alle handjes de lucht in gaan. De rest van zijn set bestaat uit zwoele jackin’ house met fijne basmelodieën, die er door het hier geplaatste Funktion One soundsystem prima uitkomen. Bashmore begrijpt dat hij hier vanavond niet staat als afsluiter, om te knallen, dus bouwt zijn set rustig op. In het tweede gedeelte zijn zijn eigen Well Wishers en Diana Ross’ My Old Piano (naast Au Seve) de uitschieters. En Battle For Middle You? Die draait ‘ie lekker niet.

Inmiddels heeft Lone het in de kleinere tweede zaal niet erg makkelijk. Hij bewees zich in ons land al meerdere malen met zijn liveset, maar vandaag worstelt hij met het tijdstip en de plaats. Het is inmiddels half vier, en de mensen willen knallen. Hierdoor laat hij na de eerste tien minuten de voor hem zo kenmerkende melodische rave achter zich, om door te stoempen met harde rave en techno. Niet helemaal wat je van hem verwacht, niet helemaal waar de mensen zijn gekomen en al helemaal niet waar hij het beste in is, maar effectief is het wel. Maar de volgende keer toch liever weer een set met Emerald Fantasy Tracks, alleen.

Van Joy Orbison was bekend dat hij vliegangst zou hebben. Mede hierdoor stond hij in 2010 en 2011 in totaal slechts vier keer in Nederland, maar alleen al in 2012 haalde hij ditzelfde aantal. En daar mogen we blij om zijn, want dit is een van de beste dj’s binnen dit genre. Weinigen die zo subtiel en geraffineerd mixen als hij. Maar zijn producties zijn ook deel van zijn succes. Eind 2009/begin 2010 debuteerde hij sterk met Hyph Mngo, een van de eerste post-dubstepplaten die echt voor een revolutie zorgde. Met The Shrew Would Have Cushioned The Blow, dat enkele maanden later volgde, consolideerde hij zijn status. 

In 2011 was het wat rustiger rondom Joy: mogelijk had hij moeite met het vinden van zijn (nieuwe) sound, maar in 2012 is hij weer helemaal terug. Het eerste gedeelte van zijn set vandaag is nog wat zwoeler, met veel Chicago house met vocalen. Tijdens de tweede helft gaat het tempo langzaam wat omhoog en slaat de stemming van de platenkeuze om van luchtig en funky naar dreigend en duister. Omslagpunt is Blawan’s nieuwe Why They Hide Their Bodies Under My Garage? Het einde van Joy Orbison’s set is werkelijk magistraal, met achter elkaar vier eigen producties: Froth in Mercy in Big Room Tech House DJ Tool (zijn nieuwe, nog unreleased megahit) in Ellipsis. Veel producers zouden een moord doen om één zo’n hit te hebben, Joy Orbison rijgt ze alle vier nonchalant aan elkaar en laat daarmee de toch al snikhete zaal tot een kookpunt komen. Niemand kan dit op dit moment op deze manier. Erg indrukwekkend.

Joy Orbison stond voor twee uur geprogrammeerd en Boddika daarna maar voor één. Onderling zullen de kameraden wel even hebben overlegd, want Joy Orbison geeft er twintig minuten voor het einde de brui aan om Boddika een wat langere set te gunnen. Die vervolgens direct plankgas gaat. Boddika vormde vroeger samen met Jon Convex drum ’n bass duo Instra:mental,  maar is onder zijn nieuw alias verantwoordelijk voor stevige platen en nog stevigere dj-sets. Al vroeg draait hij zijn nieuwe Beats Me: een technoplaat op hoog tempo, met blikkerige hi-hats, ideaal voor dit geluidssysteem. Naast tracks van Zed Bias en Paleman en George Fitzgerald komt ook een nieuwe Karenn voorbij, en kunnen de laatste diehards er nog even alles uitpersen. Aan Boddika om deze zorgvuldig opgebouwde avond uit zijn voegen te laten barsten. En dat lukt hem met verve.

Dekmantel is er in geslaagd om een all-star line-up te formeren, met drie kopstukken uit de scene (Julio Bashmore, Joy Orbison en Boddika) die ieder op hun eigen manier een heel goede indruk achterlaten. Van zwoel en melodieus via veelzijdig hybride naar compromisloos en hard. Zeer geslaagde avond.