Serieuze pers mijdt de harde stijlen nog altijd stelselmatig, wegens te lomp, te simpel en te hard. Om nog maar te zwijgen van televisie. Maar inmiddels is het genre in binnen- en buitenland nog altijd niet uitgegroeid. Ziggo Dome is vanavond ram uitverkocht, veel voller nog dan gisteren bij Chuckie. Voor de 12.000 aanwezigen hier komt Headhunterz natuurlijk helemaal niet uit het niets. Willem Rhebergen, uit Veenendaal, werkt al jaren aan zijn reputatie. In de vele clubs en discotheken in Nederland waar hardstyle gedraaid wordt, op grote festivals, tot de HMH. Eerder dit jaar was hij de headliner op het Q-Dance podium op Electric Daisy Carnival, het megafestival in Las Vegas. Q-Dance is ook vandaag de partner, en dan weet je wat je krijgt: een blockbuster productie met een killer lichtplan. Enorme LED-schermen links en rechts, een deel van de discobollen van Chuckie vervangen door Damien Hirst-achtige glitterschedels, en een gigantisch doodshoofd van Damocles dat dreigend boven het hoofd van de dj hangt.

Maar de eerste attractie van de avond is een 15-jarige Deen genaamd Adrenalize. Headhunterz pikte hem op via internet en deed - ondanks dat hij hem nooit in levende lijve zag draaien - enorme moeite om de jongeling langs de kinderbescherming te krijgen. 'We are nothing, and nothing is perfect,' dondert het door de zaal. En even later: 'The scene has exploded. Welcome to the digital revolution,' een knipoog naar de enorme groei die het genre inderdaad doormaakte, met name dankzij het internet. Gek verschijnsel is het, die slogans waarmee hardstyle-tracks doorspekt zijn, doorgaans in de breaks. Als duistere hypnotiseurs proberen die voice-overs je van alles aan te praten. 'Free to be whatever you want to be.' Ergens snap je het best, die wanhopige Jezus-redt-bus voor de deur. Adrenalize draait tussen elf en twaalf, en mag precies na zijn laatste plaat officieel zijn eerste biertje drinken. Het verjaarsdaglied na zijn aardige opwarmset klinkt wat flauwtjes, maar dat komt vermoedelijk doordat de headliner van de avond achter de coulissen al klaar staat. Om 00:00 uur al, dat is vroeg, maar ook weer niet zo gek. Headhunterz maakt geen muziek voor diep in de nacht. Zijn stijl is soepel en toegankelijk, melodieus, soms zelfs poppy. Binnen het genre dan, want hij wisselt het af met keiharde, venijnige kicks.

Frisse jongen, die Headhunterz, enorm knuffelbaar. Kaal als een gabber, maar dan wel een die heel zijn leven alleen maar cola light drinkt. Hij oogt een paar keer oprecht geëmotioneerd door de gigantische zaal tegenover hem, die hem op handen draagt. Alles bij elkaar is het toch behoorlijk feelgood wat hij brengt. Dat is het gat in de markt dat Headhunterz vond: hij mengt de hardheid van hardstyle meer nog dan collega's met de melodie en euforie van trance en house. Net als bij Armin van Buuren zie je bij Headhunterz mensen met de armen religieus omhoog geheven, maar even later gaan ze ook weer pompend op en neer. Dat maakt deze stijl rijp voor cross-over. Meest spannend is het als hij ineens de psychedelische kant op zoekt, meest succesvol als hij met grote slogans smijt. Massaal schreeuwt Ziggo Dome mee: 'This is the sound, the sound of thunder!' Met zijn eigen remix van Hardwell's Spaceman bereikt Headhunterz tien minuten voor het eind van zijn set het hoogst haalbare: alles en iedereen danst en springt, de volgepakte vloer, maar ook de tribunes en zelfs het VIP-deck. Even later verschijnen er zelfs hartjes op de grote schermen bij emo-sla-je-arm-om-je-beste-vriend-ontsteek-het-bengaals-vuur-moment Lessons In Love van Kaskade. Cynische beschouwers die betwijfelen of popmuziek nog impact heeft op een massaal publiek, moeten hier maar eens een kijkje nemen.

De feelgood-vibe van Headhunterz is in zijn scene best opmerkelijk. Waar house een soort verlengstuk is van 'het goede leven', suggereren veel hardstyleplaten dat de rest van het week klote is. Hardstyle is de redding voor de onbegrepenen. Dat horen we in elk geval steeds langs komen, naar mate de avond rijper wordt, de kaken harder gaan knarsen en de muziek stilaan steeds harder wordt. Eerst met Code Black, een Australiër die ook toegankelijk (zelfs een Tiësto track, in eigen bewerking), maar wel minder in piekmomenten draait dan Headhunterz. Om 05:00 uur, als Psyko Punkz bijna plaats maken voor coming man Ran-D is de hal nog overvol. En toch is de romantiek ook in deze fase van de nacht nooit ver weg. Promise Me, een cover van de slijmerige evergreen van Beverly Craven door Technoboy, Tuneboy & Ellie, is hier een echte hit. Even later opgevolgd door een ranzig cocaïne-anthem. Opportunisme, romantiek, escapisme. De juiste balans tussen toegankelijkheid en grimmige hardheid. Deze scene heeft de ultieme mix gevonden om een groot publiek aan te spreken.