Jezelf vernoemen naar een van de grootste producers in de geschiedenis, is wel een beetje vragen om problemen. Fred Macpherson (vocals), Christopher Burman (guitar), Thomas Shickle (bass), Jed Cullen (synth, guitar), Danny Blandy (drums), hebben anders geen moeite met naast hun schoenen lopen. In hun muziek vergroten ze bewust uit wat hen bezig houdt. Hun uitingen zijn niet dubbelzinnig, maar altijd een statement.
GEZIEN
Spector, 11 November 2011, London Calling, Paradiso Amsterdam, Bovenzaal
MUZIEK
De nummers die ze schrijven zijn nog niet van het kaliber dat ze in een rijtje passen met klassiekers als Be My Baby of Stand By Me, maar er blijft voldoende over om aan te raden. MacPherson is de frontman die, hoewel slechts 23 jaar, al meerdere bands versleet met zijn onuitputtelijke wil om iets overtuigends neer te zetten. Moeilijk te plaatsen, maar ergens horen de, altijd in black tie geklede knapen tussen The Killers, The Strokes en Pulp en Roxy Music in. Onvervalste Britpop waarop gedanst en meegeschreeuwd moet worden.
PLUS
Een bijna doodvermoeiend energiek stelletje college boys in zwarte pakjes en massieve glimmende Brooks instappers, zoals ze alleen nog in Engeland gedragen en gepoetst worden. MacPherson is een geboren podiumkarikatuur, die in zijn band gelovige volgers vond. Samen zetten zij de kroeg op zijn kop met gemeende poprock, maar dan uit een Brits studentenhuis.
MIN
Het zooitje ongeregeld oogt nog niet constant professioneel en lijkt de nodige wilde haren nog te moeten verliezen. Ook blijft niet de indruk achter dat ze iets unieks komen toevoegen aan de toch al overvolle Britpop historie.
CONCLUSIE
Als ze toch in de buurt zijn, zeker gaan kijken en nodig zo veel mogelijk vrienden uit, voor een heerlijke verbroederlijke dans- en schreeuwavond.
CIJFER:
7