Als we de kwaliteit van de Britse bandjesscene af kunnen leiden uit de programmering van London Calling, dan ligt Engeland er op dit moment beroerd bij. Waar vijf jaar geleden het festival nog uit zijn voegen barstte van nieuw talent, is het op dit moment speuren naar aardige bands tussen de vele pop- en urbanacts. Betekent dat dat London Calling ook op sterven na dood is? Nee hoor, want programmeur Ben Kamsma heeft ook deze editie weer een flink aantal Amerikanen aangerukt, en zelfs wat Australiërs. 3VOOR12 maakt een voorselectie uit de ruim twintig bands die komend weekend in Paradiso spelen. De 10 meest veelbelovende acts op London Calling 2011/1.


Ariel Pink (US)
Wonderlijke figuur, die Ariel Pink. Sinds het begin van deze eeuw bracht de langharige Amerikaan al een aardige stapel platen uit. Als je hem niet scherp in de gaten houdt, wil hij nog wel eens weg fladderen, al was zijn laatste album Before Today een stuk meer gefocust dan zijn voorgangers. Van vlammende psychedelische rock tot eigenzinnige freakfolk.

Cloud Control (AUS)
London Calling is deze editie ook een beetje Sidney Calling. Twee bands komen dit weekend uit Oceanië (Miami Horror komt uit Melbourne). Dit Cloud Control deed het vorige week al goed op het Walk The Line festival in Den Haag en probeert met zijn pakkende folkpop in de slipstream van Mumford & Sons terecht te komen.

Cults (US)
Deze lieveling van de Amerikaanse bloggemeenschap shopt in twee tijdsgewrichten die elkaar misliepen: het speelt sixties pop op eighties synthesizers. Een beetje dromerig, maar ook aanstekelijk en vooral heel heel heel erg hip. Al te veel is niet bekend over dit duo uit New York, en dat lijken ze vooral zo te willen houden.

Foster The People (US)
Een echte oorwurm: Pumped Up Kicks van Foster The People. Super catchy liedje met een vrolijk fluitmelodietje, dat aanvoelt als enkel refrein. Het werd al een dikke radiohit in thuisland Engeland, en ook bij 3VOOR12 kwam het al vaak langs. Eerlijk: al te veel heeft het nu ook weer niet om het lijf, dus de grote vraag is of de band meer in zijn mars heeft dan dit.

Holy Ghost! (US)
Voor wie de vrijdagavond dansend af wil sluiten is daar Holy Ghost! (met uitroepteken), dat onlangs een debuutalbum uitbracht op DFA Records. Ze ruilden anderhalf jaar geleden als eens covers met Friendly Fires op een split-single, en in die hoek moet je het wel ongeveer zoeken: dansbare live disco/elektronica.

Miami Horror (AUS)
Het kost altijd wat extra moeite om vanaf de andere kant van de wereld de aandacht te krijgen. Het debuutalbum van Miami Horror is al sinds half 2010 uit, maar zo langzamerhand begint er wat reuring te ontstaan. Deze Australiërs breken op SXSW de tent af met hun dansbare popmuziek en vielen bij 3VOOR12 in de smaak met hun gelikte wave/electropopsingle Sometimes.

The Crookes (UK)
Een van de uitschieters op Eurosonic, deze beweeglijke jonge gasten uit Engeland. Ze maakten met Backstreet Lovers een ijzersterke single, die doet denken aan The Smiths, of vooral hun net wat poppier broertje The Housemartins. Maar vergis je niet: The Crookes wil alles behalve oppervlakkige flutpopliedjes maken.

Twin Shadow (US)
Dominicaan George Lewis Jr. heeft een goede snor en goed haar, maar ook een neusje voor interessante sounds uit de jaren tachtig. Live is het net wat minder synthetisch dan op plaat. Dat was overigens geen diskwalificatie, want het melancholische en sensuele Forget werd eind 2010 al eens 3VOOR12 Album van de Week.

Ty Segall (US)
Steeds meer vingers wijzen naar Ty Segall als de man die het gat moet vullen dat gevallen garagerocker Jay Reatard achterliet. Het grote publiek zal hij vermoedelijk nooit voor zich winnen, maar Segall is een hardwerkende muzikant met een grote output. Onlangs nog bracht een Amerikaanse garagerocker een EP uit met T.Rex covers (onder de titel Ty Rex), binnenkort verschijnt zijn derde album in drie jaar, Goodbye Bread.

Wild Beasts (UK)
De Engelse band Wild Beasts legde in drie albums een wonderlijk traject af: van onstuimig en theatraal naar romantisch volwassen. Onlangs verscheen het album Smother, dat weliswaar kalmer is dan zijn voorgangers, maar nog altijd barst van het verlangen, van schuldgevoelens en van sluimerend geweld. De band staat alweer voor de derde keer op London Calling.