Guy Garvey is door zijn praatjes heen. Dat gebeurt eigenlijk nooit. In Paradiso lulde hij ooit eens tien minuten vol toen een cruciaal instrument het af liet weten. Nu moet hij zich vlak voor 'Ground For Divorce' verlagen tot crowd participation-trucjes. Excuses aanvaard, Mr. Garvey, toch een beetje zenuwachtig? Hoeft niet, toch. Elbow heeft de laatste jaren veel vrienden gemaakt in Nederland. De frontman blijft maar wijzen naar bekende gezichten in het publiek.

CONCERT
Elbow, Pinkpop Mainstage, zaterdag 11 juni 2011

MUZIEK
Er staan vanavond maar acht liedjes op de setlist. Acht lange, gedragen popsongs, met zorgvuldige opbouw. Dat is waar Elbow goed in is, en met dat soort songs braken ze in ook in Nederland door naar een groot publiek.

PLUS
Die acht songs komen bijna allemaal van de laatste twee platen, op 'Station Approach' na, van album nummer drie. Met de eerste twee albums was niets mis, maar met de laatste drie bereikte de band zijn natuurlijke habitat: volwassenheid. Elbow's bakens: familie en vrienden, aka de thuisbasis, de liefde, ouder worden en het drinken van te veel pinten, soms een combinatie. Elbow trekt de geestelijke leeftijd van het festivals in een klap tien jaar omhoog. Bijzonder hoe klein de band het voor zo'n megapubliek durft te houden: beginnen met het plagend langzaam opbouwende 'The Birds', 'Lippy Kids' helemaal terug tot een kale pianomelodie, 'Mirror Ball' met sierlijke strijkers. Het hoogtepunt: 'The Loneliness Of A Tower Crane Driver', een nummer dat aandacht vraagt maar dan langzaam naar grote hoogte groeit. Garvey trekt alle aandacht naar zich toe, maar hij heeft een solide basis om op terug te vallen.

MIN
Het is zeer zuiver en intens, maar ook nogal gestileerd en afgerond. Alleen 'Grounds For Divorce' heeft een rauw randje, en dat staat de band eigenlijk best goed. Op dagen dat de grapjes wel vanzelf komen, weet Garvey de spanning wat beter te breken.

CONCLUSIE
Elbow heeft zich door het succes niet van de wijs laten brengen en trekt meer dan ooit zijn eigen plan. Dat resulteert in een dappere set, maar niet de meest euforische. Al komt het met de ontlading uiteindelijk wel goed, na tien minuten 'One Day Like This'. Bijzondere band, die terecht zo'n prominente plek op het hoofdpodium claimde.

CIJFER:
9