Coldplay speelt op Pinkpop vijf nieuwe nummers van hun aankomende plaat. Daar zit gewoon weer een nieuwe wereldhit tussen. En dan zijn er nog de oude hits, het enthousiasme, de mooie show en het lef om fouten te maken. Magisch werd het niet, maar dit sterke optreden zal niemand teleurgesteld hebben.

CONCERT
Coldplay, Pinkpop, Mainstage, zaterdag 11 juni 2011

MUZIEK
Dus je bent in tien jaar tijd uitgegroeid tot de grootste band van de planeet. Vele voorgangers gingen ten onder aan drugs, ruzie, schietgrage fans, zelfmoord, dingetjes met minderjarige kinderen, overproductie, pretenties en zo nog wat clichés. Coldplay niet. Oké, de verschrikte pillenblik waarmee Eminem en Robbie Williams al jaren rondlopen, sierde ook een periode het olijke hoofd van Chris Martin. Het engagement uit de beginjaren is ingeruild voor Hollywoodactrices en aan de hand van meesterproducer en halfgod Brian Eno werd de behoorlijk Britse popmuziek meer warme, dansbare ‘westerse wereldmuziek’.

Sinds de oprichting in 1997 werden de Engelsen met elke plaat een flinke stap groter. Van het zoekende, stemmige debuut Parachutes, via hun beste en doorbraakplaat A Rush of Blood to the Head, de moeilijke (en mislukte) derde X & Y tot de opbeurende, zomerse werelddominatie met Viva la Vida or Death and All His Friends. Onlangs verscheen de eerste single van het te verschijnen vijfde studioalbum. 'Every Teardrop Is a Waterfall' is een trancey, handen-in-de-lucht festivalsingle. Maar een nieuwe 'Yellow', 'Clocks', 'The Scientist' of 'Viva la Vida' is het niet.

Na een pompeuze Jurassic Park-dreun opent de band klein met een nieuwe Brian Eno’eske intro getiteld 'MX' dat direct over gaat in het nieuwe nummer 'Hurts Like Heaven'. Een aardig liedje met als hippiethema ‘use your heart as a weapon’. Later in de set volgen nog vier nieuwe nummers waaronder die nieuwe single 'Every Teardrop Is a Waterfall'.

PLUS
Coldplay is in de loop der platen opgeschoven naar een warmer en dansbaarder geluid. De melancholie, spaarzame kilte en Britse nuchterheid is definitief van de baan. Maar hoe pas je die oude hits, en dat zijn er nogal wat, dan in die nieuwe setlijst? De band doet dat enorm knap. 'Yellow' is ritmischer geworden, 'In My Place' krijgt een afrobeat behandeling mét passend priegelgitaartje en confettikanonbehandeling, 'Trouble' is een nieuwe pianomelodie aangemeten, 'God Put a Smile upon Your Face' begint enkel op gitaar en 'The Scientist' heeft nu een warm basgeluid hoog in de mix. Het zorgt voor eenheid in de set, voor spelplezier en het gevoel van een band die zichzelf opnieuw uit blijft vinden en niet een trucje herhaalt.

Magisch werd het vanavond niet. Maar het dreigde wel. Even ontsteeg de band het moment en kwamen podium en publiek kort van de grond. Tijdens 'Politik' drijft de dreigende bui voorbij, het publiek zingt mee en de uitvoering is perfect. Bijna perfect dan, Chris Martin zit zo in het moment dat hij ineens wat hummt en dan ‘I'm sorry, it's gone’. Ze spelen door, Martin kan erom lachen en pakt het weer op. De perfecte imperfectie en het publiek leeft intens mee. Een dochter is de schaamte voorbij en omhelst haar wild meeschreeuwende moeder. 'Viva La Vida' is mooi, maar haalt het hier niet bij. Wél wordt het dodelijk pakkende refrein een uur later nog gezongen door het overweldigende Pinkpoppubliek dat richting campings strompelt.

MIN
Coldplay is Chris Martin, hoe graag hij die kleurloze jongens om zich heen ook bij alle lofuitingen betrekt, hij is het boegbeeld. Meestal is hij een leuke jongen die je alles gunt, maar doseren zit er bij hem niet in. Wanneer hij na drie nummers al ‘Is it true Holland, can this be true Pinkpop?’ begint te prevelen, is het even tongbijten. Halverwege de set rolt hij al ongecontroleerd in foetushouding door de vruchtenhagelkleurige confettivlinders. Maar ja, dat krijg je nou eenmaal van venkeltwijgjes en tarwekiemsap, zullen we maar zeggen.

De nieuwe nummers vallen nog niet mee. Hurts like Heaven is een aardige albumtrack, maar Major Minus is gewoon tacky. Het leent het meezingkoortje van U2 en The Edge lijkt wel de gitaarsolo ingespeeld te hebben. Wes’ Alane, iemand? Die vrijheid blijheid feel, pastiche. Us Against the World wordt aangekondigd als een superhit in wording. Die kans zit er in, maar of je daar nou echt blij van moet worden. En die nieuwe single, ja wel aardig dus.

CONCLUSIE
En dan blijkt er dus toch weer een hit tussen de nieuwe nummers te zitten. Aan de lange lijst wereldhits van de Londenaren kan het nummer Charlie Brown worden toegevoegd. Een briljante hook, feelgood sfeer en uptempo dansmogelijkheden maken er een instant meezinger van. En zo is de sterke setlijst waar zo tien andere nummers nog bij hadden gekund weer een knap liedje rijker. De videoprojecties vallen mooi in elkaar, de lichtshow komt tot een climax en alle handen gaan in de lucht. Wat Coldplay anno 2011 zo sterk maakt, is dat het foutjes durft te maken, nummers net wat extra aan te zetten en improvisaties, hoe minuscuul ook, toelaten. Hier genieten vier mannen van hun vak en blijven ze groeien in hun livevertaling. Zure jongen die hierna teleurgesteld tentwaards keert.

CIJFER:
8