Ash mag dan in de bijna twintig jaar van hun bestaan al acht miljoen albums verkocht hebben, de band ziet zichzelf gewoon terug in de tent op Pinkpop. Begrijpelijk, want de faam van Noord-Ieren stamt toch nadrukkelijk uit eind jaren negentig. Wie kent 'Oh Yeah' en 'Girl From Mars' nog?

CONCERT
Ash, Pinkpop Converse Tent, zaterdag 11 juni 2011

MUZIEK
Alternatieve rock, grunge en punky Britpop (Noord-Ierpop). Sinds het vertrek van gitariste Charlotte Hatherley in 2006 is Ash een trio. Uit die core line-up ontbreekt drummer Rick Murray vandaag. Hij is drie dagen terug vader geworden en wordt vervangen door Alan Lynn.

PLUS
Ash heeft besloten er vandaag keihard in te vliegen met 'Lose Control' en waarom ook niet. Dat deden ze tenslotte op het doorbraakalbum 1977 (uit 1996) ook. Beproefd recept zeg maar. Smaakt nog best, de heren hebben er nog de pit voor en het publiek ook. In gejaagde post-grunge songs als 'The Dead Disciples', sterk hintend naar Smashing Pumpkins, is Ash nu misschien wel op z'n best. Halverwege komt Ash met de zomerhit van 1996 ('Oh Yeah') en die is op zich nog catchy genoeg om nog even mee te kunnen; en als die ook meegezongen wordt, blijkt het segment dertigplussers op Pinkpop toch niet te verwaarlozen. Eerste hitje 'Kung-Fu' heeft zijn punky kracht ook nog niet verloren. Met slotnummer 'Burn Baby Burn', ook alweer uit 2001, bereidt het trio een pittig afscheid.

MIN
De kracht van Ash rustte altijd in de koppeling tussen goede melodieuze popsongs als 'Oh Yeah' en 'Goldfinger' en de gejaagde punky grunge en Weezer-esque collegerock als 'Kung-Fu', 'I Give You Everything' en 'Orpheus'. Wat dat betreft is de groep nu eendimensionaler: in het begin lijkt Ash het repertoire er hard doorheen te raggen. En in die rustige stukken waar meer melodieuze vocalen vereist zijn, heeft Tim Wheeler soms wat moeite. Alsof hij zijn Rivers Cuomo-act net niet haalt. Het was tijdens een tour met hetzelfder Weezer dat Ash besloot voortaan als kwartet te opereren. Gitariste Charlotte Hatherley trad toe, maar is al weer zes jaar weg en wordt nu in het bandgeluid en visueel wel gemist. Bassist/tweede gitarist Mark Hamilton beperkt zich vooral tot wijdbeens vanachter z'n sluike haar beuken.

CONCLUSIE
Relevantie is een veelgebruikt woord in recensies. Uithoudingsvermogen is ook een verdienste en op dat punt blinkt Ash nog best uit. Wij zeggen niet: schaf blind de dubbelaar A-Z aan, maar de Noord-Ieren boeken doet je festival geenszins kwaad. En met nieuwe songs als het uitgerekte 'Return Of White Rabbit' en het poppy Britrockende 'Arcadia', dat de balans tussen melodie en luid gitaarwerk weer helemaal te pakken heeft, kunnen Wheeler en kompanen vast nog wel even mee.

CIJFER:
7,5