Foto's staan onder het artikel.

Twee keer stijgt een keihard gejuich op tijdens de set van Magda op Voltt Loves Summer. De eerste keer als halverwege de set de miezer omslaat in een hoosbui en de NDSM-werf verandert in een golvende zee van paraplu's en poncho's. De tweede keer helemaal aan het einde, als de zon doorbreekt. Daar tussen schakelt de kille dj, voormalig kroonprinses van Minus, een tandje bij, alsof ze het zo aanvoelt. Haar set is - zoals altijd - zeer ingehouden: geen melodie, geen soul, geen vocalen. En dan verschuift ze het ritme en zorgt een kale, droge boombap-beat - het lijkt wel hiphop - voor euforie op de Y-helling. Simpel, maar super effectief.

Het zou mooi zijn als we eens een verhaal zouden kunnen lezen over een festival zonder verwijzingen naar het weer. Maar we leven nu eenmaal in een grillig klimaat, dat de zomerfestivals dit jaar alles behalve gunstig gezind is. Het enige voordeel is dat Voltt Loves Summer niet op een drassig grasveld plaatsvindt, maar op het beton van de NDSM-werf in Amsterdam. Hoe bepalend de regen is, ondervinden Scion en Tikiman, de dubmeesters die vroeg op de dag buiten staan voor tien moedige fans. En de Belg Mohlao, die als opener een volle tent tegenover zich heeft en na een subtiel begin zelfs een beetje uit zijn schulp durft te kruipen.

Voltt Loves Summer is al voor het zesde jaar het eigenwijze alternatief voor megafestival MysteryLand, dat op dezelfde dag plaatsvindt. Het grote ID&T festival in de polder bij Hoofddorp biedt grote namen in alle denkbare genres, Voltt trekt inmiddels 15.000 mensen met zijn een eigen niche binnen de techno: aan het begin van de dag diepe dubtechno, in de loop van de dag wordt het steviger, maar het tempo blijft de hele dag relatief laag. Niemand voelt zich hier gedwongen om lomp te knallen, net zoals je hier geen ordinaire nepbont beenwarmers, tribal tattoos en roze boa's zult aantreffen.

Het minst behaagziek van iedereen is de Engelse producer Darren Cunningham alias Actress. Hij trekt zijn capuchon stevig over zijn hoofd, steekt zijn joint aan en verdwijnt in zijn trip. Met een duivels abstracte set speelt hij de tent bijna helemaal leeg. Zijn muziek is het sonische equivalent van een naderende metro in een smerig underground station in zuid Londen, rammelend, stads en alles behalve sexy. Soms flirt hij met melodieën, maar hij vervormt ze al voor ze aangenaam kunnen worden. En op zijn meest toegankelijke momenten (het bezwerende Lost bijvoorbeeld), laat hij de beats nooit echt door slaan.

Hoe anders gaat dat later op de dag op het hoofdpodium, waar de heren van Polder een totaal nieuwe liveset primeuren. Het is alweer drie jaar geleden dat David Labeij en Lauhaus hun gezamenlijke debuutalbum Poldermodel uitbrachten, dus het is hoog tijd voor iets nieuws. Hun nieuwe set doet het goed bij de volle NDSM, al zitten er weinig frisse nieuwe ideeën in ten opzichte van drie jaar geleden. Hun sound is clean, er zit soms een atletisch hupje in, en na veel ratelende snares valt de beat precies zoals het publiek hem wil hebben. Dat je met die techniek ver kunt komen bewijst Loco Dice, de flamboyante Duitser die als enige op deze hele dag het 'air' van een ster-dj om zich heen heeft.

In de tent maken twee dj's er een sport van om juist zo eigenwijs mogelijk een dansvloer ondersteboven te rocken. Vooral Hamburger DJ Koze heeft dat als levensmotto. Liever jaagt hij wat mensen weg, dan dat hij ze een climax geeft door simpelweg de beat in te laten vallen. Hij doet dat met vreemde vocalen, met een klein trompetje, percussie. Het voelt als een spel. Even smeert hij ze stroop om de mond met een house-bewerking van Dynasty's discoklassieker I Don't Wanna Be A Freak (But I Can't Help My Self), even later laat hij een plaat volkomen ontsporen. Tempo omlaag, beat laten overslaan, en dan weer versnellen. Never a dull moment.

Hoogtepunt van de dag voor velen is de warmbloedige liveset van Henrik Schwarz in de overvolle tent. Het is misschien wel zijn meest succesvolle set op Nederlandse bodem. De man van Innervisions heeft een nogal opvallende manier van bewegen: op de piekmomenten maakt hij wapperende bewegingen met zijn armen, als een baltsende paradijsvogel. Zijn muziek is al even exotisch: met een paar muiskliks sleurt en pleurt hij zijn deephouse vol met Afrikaanse percussie, jazz (inclusief complete saxofoonsolo's), zonder ook maar in de buurt te komen van St Germain-achtige koffietafellounge. Zijn beats zijn niet meegaand en vriendelijk, maar dwingend. Aan de nok van de tent groeien stalactieten van het druipende zweet.

Voltt startte zes jaar geleden met een man of 3.000 als fijnproeversfestival. En hoewel je aan het eind van de avond op het hoofdpodium terecht kunt voor de meer straight forward techno, blijft het dat gevoel houden. Zowel qua aankleding, qua publiek als qua muziek. Aan het begin van de avond zit een groep vrienden rond een vuurkorf bij restaurant Noorderlicht. Een zo te zien pas gevormd stel maakt parende bewegingen achter het hoofdpodium. Meisjes met grote ogen zetten zich schrap voor het slotoffensief van Mathias Kaden. Het blijft wonderlijk hoe weinig de sfeer op zo'n buitenfestival te lijden heeft onder het armetierige weer. Voltt Loves Summer verliep in herfstsferen, maar toonde zich wederom een festival met karakter.