Theater Kikker en Le Guess Who? hebben de zaterdagavond in het programma plek ingeruimd om diep in de Glasgowse folkscene te duiken onder de titel ‘The Wyrd Sound of Glasgow’. De inleiding en daarmee duiding van de avond door Rob Young, schrijver van de Britse folkbijbel ‘Electric Eden: Unearthing Britain’s Visionary Music’ gaat niet door, waardoor de muziek voor zich zal moeten spreken en Trembling Bells de avond openen.

GEZIEN:
Trembling Bells, Le Guess Who?, Theater Kikker, 27-11-2010

MUZIEK:
De bio van de Schotse folkies Trembling Bells hangt scheef van name-drops en verwijzingen naar uitzinnige album- en liverecensies. Zo weten we dat Paul Weller, Will Oldham en Joe Boyd tot de uitgesproken liefhebbers mogen worden gerekend. De Glaswegians smelten middeleeuwse hymnes samen met klassieke rock in progressieve folksongs, met ijle dameszang, gevat in complexe songstructuren met hier en daar een onverwachte gitaarsolo.

PLUS:
Trembling Bells is compromisloos in die zin dat de band echt de grenzen opzoekt tussen het klassieke rock en folkidioom. Die grenzen liggen ver uit elkaar, dus het speelveld is enorm.

MIN:
Dat speelveld is zelfs iets te groot. De band is niet in vorm en speelt ongeconcentreerd. De liedjes steken ingewikkeld genoeg in elkaar en zijn niet gebaat bij slecht getimede inzetjes van met name gitarist Mike Hastings en drummer Alex Neilson. Zijn al die drumfills echt nodig? Belangrijker nog, enthousiasme en plezier ontbreken. Er staan vier individuen op het podium die elkaar niet vinden, laat staan het publiek.

CONCLUSIE:
Weller, Oldham en Boyd hebben vast een andere Trembling Bells gehoord dan de bezoekers van theater Kikker. Een ongeïnspireerde band weet de liedjes niet het broodnodige leven in te blazen, waardoor de show nergens op gang komt. Op z’n slechts klinkt Trembling Bells als Belle & Sebastian Light, op z’n best als een op hol geslagen Shocking Blue in de afsluiter.    

CIJFER:
5


Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.