Het heeft wat lolligs, die dikke galm over de microfoon als Aussie Kevin Parker wat zegt tussen de nummers. Alsof hij eerst een heliumballonnetje achterover geslagen heeft. Maar tijdens het spelen zijn al die echo's natuurlijk bloedserieus.

GEZIEN:
Tame Impala, London Calling, grote zaal Paradiso, 13-11-2010
 
MUZIEK:
Tame Impala, uit Perth Australië, onderneemt een blootvoetse pelgrimstocht naar de psychedelische dagen van John Lennon. En verdomd, het gevoel voor liedjes en de plukbas van McCartney zit er ook in, en gek genoeg ook de dansgroove van Madchester. In slotnummer Half Full Glass Of Wine speelt Tame Impala lome psychrock met vreemd soort disco feel.

PLUS:
Gewoon met de twee beste liedjes van je plaat beginnen, waarom ook niet? Eerst het trage maar beweeglijke It Is Not Meant To Be. Parker laat meteen maar zien een dat het epicentrum van zijn talent zijn grote teen is, waarmee hij de pedalen van zijn gitaar heel precies weet te tweaken. Vervolgens Solitude Is Bliss, een uptempo ode aan de zelfverkozen eenzaamheid. Knap voor zo'n jonge band om een set te spelen met vrijwel alleen maar sterke nummers. Tempowisselingen op de juiste momenten, lange jams die wonderwel niet verzanden in hippieachtig woestijngedoe, maar bovenal sterke hooks. De revival van de psychedelische rock is al een paar jaar aan de gang, maar dit is de eerste band die ook nog zomaar per ongeluk een radiohit zou kunnen scoren.
 
MIN:
De zang kan nog net wat overtuigender, en de podiumuitstraling al helemaal. Maar misschien moet je de trip gewoon met je ogen dicht ondergaan?
 
CONCLUSIE:
Na Wolfmother levert Australië weer een rockband die nadrukkelijk teruggrijpt naar lang vervlogen dagen - je zou er haast het jaartal 1970 op plakken - zonder aan te voelen als een retro act. Sowieso verraadt de band zich met de meest opmerkelijke cover in tijden: Blue Boy's 90's hit Remember Me. Eigenlijk niet eens zo'n goede cover, maar het werkt wel als psychedelische meezinger, zoals vanavond eigenlijk alles werkt. Sterk optreden.

CIJFER:
8,5