Ganglians tript er net naast

Slordigheid en afstandelijkheid werken niet

Tekst Casper Sikkema, foto's Tim van Veen ,

We zijn een stuk of zes nummers op weg als Ryan Grubbs het even niet meer weet. De broodmagere en qua uiterlijk sterk naar Jesus-on-dope hintende frontman van Ganglians pakt er even zijn setlist bij om uit te vinden waar we zijn gebleven. Dat gevoel, een soort 'tja, we staan hier wel, maar euh, een strakke set staat ons gewoon niet', werkt een overtuigend optreden nogal tegen.

Slordigheid en afstandelijkheid werken niet

We zijn een stuk of zes nummers op weg als Ryan Grubbs het even niet meer weet. De broodmagere en qua uiterlijk sterk naar Jesus-on-dope hintende frontman van Ganglians pakt er even zijn setlist bij om uit te vinden waar we zijn gebleven. Dat gevoel, een soort 'tja, we staan hier wel, maar euh, een strakke set staat ons gewoon niet', werkt een overtuigend optreden nogal tegen.

GEZIEN:
Ganglians, Tivoli de Helling, Le Guess Who?, 26-11-10

MUZIEK:

Psychedelische visuals: check. Weirde stemeffecten: check. Een zanger die achter zijn als handig gordijn dienende lange haar een aantal dimensies verder lijkt: check. Muziek die dankzij meerstemmige zang, een reverb-liefde en een gezonde dosis crazyness klinkt als een ode aan het verlies van controle: check. Ganglians maakt psychedelische spacepop, net een versnelling lager dan soortgenoten Wavves en Girls en, ondanks een paar fijne referenties, net iets gekker dan The Beach Boys. En dat doen ze best cool.

PLUS:
Ganglians is zo'n band waarbij al luisterend met gesloten ogen zomaar een karrenvracht aan trippy visioenen binnen komt vallen. Mede dankzij de vervormde, hoge stemmen, vertolken in die visioenen grappig genoeg vooral dieren de hoofdrol. Meestal in doodsnood, soms ook gewoon chill. Het zo te zien stonede kwartet uit Sacramento wisselt harde, felle nummers af met meer serene en dromerige paletjes. Die afwisseling werkt, vooral omdat Ganglians weet waar ze goed in zijn. Het neerzetten van een sfeer, prettig geaccentueerd met meerstemmige zang.

MIN:
Laten we het gewoon eerlijk zeggen: dit was gewoon niet de avond van Ganglians. Al bij het tweede nummer gaat het verkeerd. Nadat het nummer wegens een technisch falen wordt afgebroken, legt Grubbs uit dat ze net uit Madrid komen en op 'gear we don't used to' spelen. Het is zijn rechtvaardiging voor een bijzonder rommelige en, zelfs naar shoegazemaatstaven afstandelijke set. Tussen de nummers door moet er steeds worden bijgestemd, waardoor Ganglians ons nooit echt in de trip meekrijgt.

CONCLUSIE:

Ganglians is echt een vette band. Toch kwam het veelbelovende materiaal van Monster Head Room te weinig uit de verf om blijvende indruk achter te laten. Zonde!

CIJFER:
6,5

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.

Bekijk de sessie die Ganglians deed op het dak van de Neudeflat: