De tweede dag van London Calling is de avond van de vrouwen. We begonnen om zeven uur met de snoezige meisjes van Lulu & the Lampshades, gaandeweg de avond werken we via Summer Camp, Warpaint en The Hundred In The Hands toe naar hun perfecte tegenpool: Factory Floor, een trio uit Londen dat industriële elektronische muziek maakt. Deze frontvrouw is geen meisje met een bloem achter haar oor, maar de vreugdeloze leidinggevende van een grauwe fabriek. Haar vocalen zijn van warmte ontdaan, haar gitaar bespeelt ze met een drumstok.

GEZIEN:
Factory Floor, London Calling, kleine zaal Paradiso, 13-11-2010
 
MUZIEK:
Het trio heeft de afgelopen maanden een fraai comité van aanbeveling samengesteld. Chris Carter van Throbbing Gristle en Joy Division/New Order drummer Stephen Morris maakten allebei een remix voor ze. En daarmee is het geluid ook meteen stevig verankerd in een traditie van experimentele elektronica.

PLUS:
Vanaf de eerste minuut is duidelijk waar die endorsements vandaan komen: Factory Floor is een opwindende, hypnotiserende live-act, die de proto industrial van dertig jaar geleden vertaalt naar het heden. De beats en synth stabs zijn extreem basaal, van elke melodie ontdaan, maar heel langzaam verschuivend. Die diepe dubby techno die zo ontstaat (denk Basic Channel op zijn stevigst) wordt aangevuld met die extreem luide gitaar, die eerder klinkt als een angstaanjagend martelwerktuig. De echte meerwaarde van de live setting is de drummer, die strak en intens speelt en de hoogtepunten inluidt door complexer en harder te spelen.
 
MIN:
Na een paar minuten liggen alle kaarten op tafel. Het geluid van Factory Floor is klinisch en repetitief, al is dat natuurlijk ook de kracht. Natuurlijk speelt dit trio daarmee de zaal langzaam leeg. Dit is geen band met de hitpotentie van Warpaint of Villagers. De vraag is wel of Factory Floor niet beter vijf jaar eerder had kunnen opstaan, op het snijpunt van elektroclash en de postpunk revival.
 
CONCLUSIE:
Het zijn de mooiste London Calling optredens: die late, taaie acts, waar alleen de echte doorzetters voor blijven. We zagen de afgelopen jaren op deze spot al And So I Watch You From Afar en A Place To Bury Strangers, en nu dus dit Factory Floor. Na Fuck Buttons heeft Engeland opnieuw een razend spannende act in de elektronische frontlinie.

CIJFER:
8