De geluidsman bij Black Dice is maar rustig aan zijn pizza begonnen. Het is er tijd voor - half twee - en bovendien heeft hij toch niets te doen. Net als bij Growing - de band voor Black Dice - komt het geluid vrijwel rechtstreeks uit de backline. De drie heren zelf staan vol in hun eigen vuurlinie, met zijn drieën compact voor die stapel versterkers. Terwijl op het scherm boven het podium clowns met sardonische glimlachen opduiken realiseer je je al: een band die zichzelf niet spaart voor sonisch geweld, zal zijn publiek zeker niet sparen.

GEZIEN:
Black Dice, Tivoli de Helling, Le Guess Who?, 26-11-2010

MUZIEK:
Black Dice geldt al jaren als een van de voortrekkers van de elektronische avant-garde. Wat Growing vanavond deed, maakte Black Dice tien jaar terug al in New York, al begon de groep vanuit een hardcore achtergrond. Ze kregen voornamelijk bekendheid met hun releases op DFA, die klonken alsof alle drie de albums van LCD Soundsystem tegelijk en achterstevoren afgespeeld werden. De laatste twee albums verschenen bij Pawtracks, het collectief van Animal Collective, maar waar die groep langzaam een klein beetje warmte toeliet, schieten de vonken er bij Black Dice er nog altijd vanaf.

PLUS:
Je hoort alleen maar dansvloerkrakers bij Black Dice, maar niet in de traditionele zin van het woord. Het zijn bottenbrekers, duimschroeven, beatlawines, op een gegeven moment zelfs even op gabbertempo. Complexer en gelaagder dan Growing, met elkaar woest vertrappende details, ritmes die elkaar op hoge toon tegenspeken en plakkerige bassen. Black Dice is anno 2010 wat meer beatgeoriënteerd dan voorheen, al kunnen we het moeilijk dansbaar noemen. Elk geluid lijkt door minstens vijf verschillende effecten bewerkt, waarna over het geheel ook nog eens een extra hoeveelheid galm gelegd is. De pure intensiteit en de dwingende percussie geven het een soort oergevoel, dat versterkt wordt door angstaanjagende vocalen. Het zou zomaar kunnen dat tussen al die apparaten op tafel ook de rode knop zit waarmee Black Dice hoogstpersoonlijk de Armageddon in werking kan stellen. Vanavond worden we net gespaard.

MIN:
Het is een constant gevecht tussen waanzin en waanzinnig. Twee begrippen die veel op elkaar lijken, maar toch een belangrijk nuanceverschil hebben. Met name naar het einde toe neemt de waanzin het steeds meer over, en dan is Black Dice wat minder dwingend. Waar hem dat in zit? Klinkt gek bij zo'n afstotelijk, intens overstuurt geluid, maar op zijn best is Black Dice als het een goede hook te pakken heeft.

CONCLUSIE:
Na afloop van Black Dice kunnen we ondervinden of we kunnen dansen op het kakelverse genre witch house. Niet echt. Binnen een half uur is de zaal leeg, en daarmee doen de heren van Haunted Cassette Tapes precies wat ze aan het begin van de avond beloofden. Maar dat je met absurde, luide muziek toch een publiek je wil op kunt leggen, bewees de eigenlijke afsluiter van deze uitdagende avond.

CIJFER:
8

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.