Demonen zijn er niet bij vanavond in EKKO en al te scherpe klauwen ook niet. Wel is er een punkrockband uit Montreal die rockt als in de garage van hun ouders, waar ze likkebaardend keken naar posters van The Rolling Stones en The Gun Club.

GEZIEN:
Demon’s Claws, EKKO, Le Guess Who, 25-11-2010

MUZIEK:
Demon’s Claws is een van de vele bands uit de levendige punkrockscene van Montreal. De band is begonnen in 2003 en bracht onlangs zijn derde album uit, The Defrosting Of. Demon’s Claws speelt recht toe recht aan garagerock. Geen verrassende wendingen, uitgesponnen gitaarsolo’s of ingewikkelde concepten, maar gitaarmuziek zoals die al sinds de jaren zestig gemaakt wordt.

PLUS:
De jongens hebben hun zaakjes op orde en weten hoe het hoort, garagerock maken. Ze raggen vuig en lekker ongecontroleerd door, met hier en daar een goed getroffen bluesy uithaal. De attitude van de vier jongens is passend: onderkoeld en een tikje onverschillig. Zanger, gitarist en spil van de band Jeff Clarke heeft zijn verwilderde blonde haren voor zijn gezicht gekamd, waar achter zijn rauwe stem vandaan klinkt. In hem schuilt de kracht van Demon’s Claws, zijn energie en juiste gitaarsound maken hem tot een kapabele frontman.

MIN:
Clarke mag een energieke verschijning zijn, de rest van de band begeleidt hem apathisch. En niet alleen apathisch, soms ronduit onstrak. Dat hoort wellicht bij het genre, maar om echt te overtuigen is meer nodig. Pakkende hooks of sterke liedjes bijvoorbeeld.

CONCLUSIE:
Het is heerlijk je te verliezen in garagerock, tegendraads en compromisloos. Demon’s Claws is aardig op weg je te verleiden met een no-nonsense aanpak. De vaart zit er goed in, praatjes tussendoor worden achterwege gelaten en dat maakt dat de band al ruim voor tijd door hun setlist heen is. Maar de innemende verschijning van Jeff Clarke alleen is niet genoeg om een blijvende indruk achter te laten.

CIJFER:
6

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.