Op foto lijken de popperige Laura-Mary Carter en blonde lad Steven Ansell een lieflijk koppel. Maar schijn bedriegt.  Muzikaal en op podium hakt het duo die indruk meedogenloos in stukken. Nadat Blood Red Shoes twee jaar geleden het debuut Box Of Secrets uitbracht, kun je niet meer om deze band heen. Is het niet vanwege hun grungepunk DIY attitude waarmee ze opvallen tussen de Engelse indiebands, dan wel omdat het duo sindsdien haast onafgebroken op tour is. Het moet een uitputtingsslag voor ze zijn geweest, die luisterend naar de opvolger Fire Like This hoorbaar zijn weerslag op de twee heeft gehad.

Box Of Secrets is een sterk debuutalbum. Sommige nummers zitten misschien iets te veel in elkaars vaarwater, maar de zeggingskracht van deze plaat zit hem ook vooral in hun geluid; Blood Red Shoes klinkt gefrustreerd zonder de kracht van een popliedje uit het oog te verliezen. Op Fire Like This ligt de boosheid er minder bovenop, toch komen de nummers oprechter over. Hoe ze dat lukt? Zonder iets aan zeggingskracht in te leveren, is het tempo een stuk lager gaan liggen. Blood Red Shoes heeft zichzelf de ruimte gegeven om toenadering te zoeken, tot elkaar en de luisteraar. Niet alleen is dit tweede album veelomvattend en dieper, maar ook persoonlijker.

Veel nummers bezitten nog de energie die zo herkenbaar is aan Blood Red Shoes. Zoals bijvoorbeeld het zware geschut Heartsink: Met een bak aan distortion walst Blood Red Shoes over het graf van het overleden duo Death From Above 1979, maar toch klinkt dit nummer veel intenser dan het oude materiaal. Dat komt voor een groot deel door de teksten. Deze zijn nog altijd vrij abstract, maar liggen dichter bij hun persoonlijke ervaring en gevoelens dan voorheen. Twijfels waarover op Box of Secrets wordt gezongen, hebben plaatsgemaakt voor teleurstelling.

We've heard it all 10.000 times
I’m a sacrifice for the opposite
Can you feel your heart sink
I can feel mine
(Heartsink)

Tegelijkertijd laat Blood Red Shoes zich ook muzikaal van een andere kant horen. De nummers zijn trager, zoals op het breekbare When We Wake, dat eerst alleen Carter op zang is en langzaam wordt opgebouwd met gruizig gitaargeluid. In Follow The Lines komen ook strijkers voor en doet  denken aan Blonde Redhead. Maar het lef van Fire Like This zit nog wel het meest in afsluiter Colours Fade dat maar liefst zeven minuten duurt. Als Sonic Youth weten ze de lagen noise op elkaar te stapelen en tegelijkertijd melancholisch te klinken. Niet alleen op plaat, met Fire Like This op zak zal Blood Red Shoes ook indrukwekkender klinken op het podium. Laat de volgende uitputtende tour maar komen.

Fire Like This komt uit op V2 en is momenteel op de Luisterpaal te beluisteren.