Zanger en levenskunstenaar Jamie McDermot heeft zijn kleine jongens homodroom werkelijkheid zien worden: het middelpunt van een flamboyant muziektheater. Inclusief halfnaakte dansers en een spectaculair lichtplan. Nu nog iets betere liedjes schrijven.

GEZIEN:
The Irrepressibles, Motel Mozaique Schouwburg Grote Zaal, 9 april 2010

MUZIEK :
Jamie McDermot ziet zijn ultieme droom waarheid worden in het theatrale glitterkermisstuk dat The Irrepressibles heet. Het spectaculaire debuutalbum Mirror Mirror krijgt live een nog flamboyanter toon. Denk aan Antony, jazzy Nina Simone, Marilyn Manson, Lou Reed ten tijden van Berlin, wat Bowie en Queen en dat anno Gaga 2010. Avant garde wordt zelden zo smakelijk opgediend.

PLUS:
Acts als deze horen op dit festival. Antony and the Johnsons stond hier eerder geprogrammeerd en deze editie mogen we ook genieten van de gevoelige DM Stith. De aankleding maakt het musicalstuk af. Met een mooi lichtplan, metershoge spiegels en Alexander McQueen-styling heeft McDermot zijn homodroomparadijs geschapen. McDermot doet in stem meer dan alleen denken aan Antony Hegarty. Hij imiteert zo af en toe de kirrende, huilende en breekbare stem van deze grootheid. Maar waar Antony duidelijk voor een specialistisch publiek speelt, weet McDermot deze gevoelige tak van sport onder de aandacht te brengen van een jonger en hipper publiek. Dit dankzij de frivole en gestylede bandleden, de theatrale Bowie-benadering en het mooie decor.

MIN:
Zonder Antony was er nooit een The Irrepressibles geweest. Maar dit ijkpunt maakt ook pijnlijk duidelijk dat deze formatie veel mindere liedjes heeft geschreven. McDermot's stem is veel dunner en zijn teksten missen diepgang en minder geijkte metaforen. De hele show 'dansen' de muzikanten tijdens het spel. Maar omdat ze ook technische instrumenten als violen en dwarsfluit moeten bespelen verwordt dit tot lullige rompbuigingen. Een uur lang kijken naar geknakte twijgjes wordt lachwekkend en irritant.

CONCLUSIE:
McDermot is een bijzonder artiest met een geweldig gevoel voor show en spektakel. Met iets sterker materiaal was deze show een revelatie geweest. Nu is het heel indrukwekkend en vermakelijk, maar bij vlagen nog niet af of zelfs een beetje knullig. Het geluid klopt nog niet helemaal, de spiegels vormen wel een heel makkelijke metafoor en McDermot is slecht verstaanbaar. Goud is binnen handbereik, nu is het nog brons dat schittert.

CIJFER:
7