Noah of eigenlijk Charlie Fink ziet er warrig en stoffig uit. Als het type wiskundeprofessor of gesjeesde conservatoriumstudent. Een onschuldig zachtaardig menneke, maar nee; Charlie is het type snel ontploffende artiest met inktzwart gemoed. Des te beter, maar in de Schouwburg toont Noah ook twee hele verschillende gezichten. Niet zo duidelijk, wel zo spannend.
GEZIEN:
Noah and The Whale, Motel Mozaique, Schouwburg Grote Zaal, 10 april 2010
MUZIEK:
Zwartgallige folkrock. Wovenhand on downers. In een gemakshalve verduisterde Schouwburg trekt Noah and the Whale de somberste registers open en de klankkleur van zanger Charlie is er ook nog eentje van het donkerste soort. Noah herbergt echter ook een zwierige, rootsy folkkant, die meer opbeurend werkt. Haast hoopvol.
PLUS:
Onvermoed, maar Charlie Fink heeft humor: "We've got one more song in this mood, then we're gonna start partying. And I will remove my jacket." Gortdroog, en het is niet eens ver bezijden de waarheid. De mooi opgebouwde set switcht inderdaad naar meer uitbundig, maar feest is een groot woord. De samenzang is raak, en de heren raggen geregeld op viool en gitaar.
MIN:
De frontman is net een paspop, die alleen even zijn arm optilt als hij een nieuwe gitaar aangemeten krijgt. Het plectrum wordt ook aangereikt, handig. Charlie heeft maar een toonhoogte, een benijdenswaardig donker timbre maar speelt daar veel te weinig mee. Je moet veel geduld opbrengen voor je beloond wordt met een frivoliteitje.
CONCLUSIE:
Nogmaals; het is donker, de diepte van het leed lijkt onpeilbaar en je wordt zo een beetje treurig van Noah and the Whale. Het is dat de muziek zo mooi is en je bij vlagen ook diep raakt. Noah moet de variatie niet uit het oog verliezen en Fink en co zouden nog best een Laura Marling (de vroegere zangeres en ex van Fink) kunnen gebruiken. Zittend in een Schouwburg kunnen we alle misère best verdragen en die verschillende gezichten houden het boeiend.
CIJFER:
7