Mount Eerie heeft iets ongrijpbaars. Dat ziet ook het publiek in het snikhete Rotown. Twee drummers, twee toetsenisten, en een zanger die overduidelijk de spil van de Amerikaanse band is. Het oogt allemaal wat houterig, maar wie de gave heeft daar door heen te prikken, heeft de ervaring van zijn leven. Dit heeft zo moeten zijn.
GEZIEN:
Mount Eerie, Motel Mozaique, Rotown, 10 april 2010
MUZIEK:
Mount Eerie is een band die durft en liever hard op zijn bek gaat dan altijd maar in de pas te moeten lopen. Hypnotiserende, helse en trippende noise wordt met speels gemak afgewisseld met deprimerende, diepe en melancholieke folksongs. Maar altijd vlijmscherp. Dat Mount Eerie met twee drummers op het podium staat, geeft de toch al veelzijdige muziek een extra dimensie.
PLUS:
Mount Eerie is een prachtberg. Een loodzware beklimming, maar wie doorzet en de top bereikt, heeft de mooiste, sprookjesachtige vergezichten vol spacende kleuren en hemelse klanken. Mount Eerie is de Koninginnerit van Motel Mozaique 2010, het muzikale equivalent van de Mont Ventoux. Het slijm bungelend aan je kin, het snot voor je ogen, naar adem happend, maar bovenal beeindig je na een spannende finale met een onoverwinnelijk gevoel de rit. Een rit die bombastisch begint. Of Spartacus het strijdveld betreedt, beuken de twee drummers op het Rotownpodium of hun leven er van afhangt. Zanger Phil Elverum zorgt met zijn 'mooi- valse-stem' a la Conor Oberst of Bonnie Prince Billy tegen die muur van (drum)geweld voor een perfecte balans. En dat kunstje wordt tijdens het gehele optreden herhaald. Daarin schuilt ook de kracht van Mount Erie. Liedjes die intiem, klein, lief en poetisch beginnen, ontaarden bijna altijd in een vulkaan die tot uitbarsting komt. Deze band kent geen grenzen, of is in ieder bereid deze over te gaan. Over elk nummer is nachtenlang nagedacht, en nog lijken ze niet tevreden. Perfectionisten en muzikale vernieuwers pur sang. 'Destroy the earth', zingt frontman Phil Elverum. Doe niet, de wereld is nu net zo mooi.
MIN:
Tja. De verrassing is wellicht voor sommige mensen wel erg groot en de ambities van de band kunnen voor de zuurpruim onder ons wel wat pretentieus overkomen. Het zou Mount Eerie goed doen soms heel even op de rem te trappen. Doseren is ook een kunst. En come on, een beetje aandacht besteden aan je uiterlijk is toch niet te veel gevraagd. Waarschijnlijk waren ze nog onbekend met het fenomeen kringloopwinkel en hebben ze uit puur enthousiasme voor weinig geld een geheel nieuwe garderobe aangeschaft, want het ziet er niet uit. U begrijpt, als een recensent gaat zeuren over dit soort futiliteiten, moet het wel erg goed zijn geweest.
CONCLUSIE:
Een diepe, diepe, diepe buiging voor deze vier heren en dame. Zelfs de ietwat verveelde houding wordt voor lief genomen.
CIJFER:
9