De jeugd heeft de toekomst, niet? General Fiasco, twee jaar geleden door NME al de muzikale hoop in bange dagen genoemd, heeft dan ook nog genoeg tijd om alle kinderziektes uit de muziek te weren en eindlijk die hit te schrijven die ze in zich hebben.

GEZIEN:
General Fiasco, London Calling, Grote Zaal, 24-04-2010

MUZIEK:
General Fiasco maakt powerpop. Spierballenmuziek in hetzelfde straatje als The View, The Enemy en The Kooks. Engelse jonge hondenbands die naast bravoure, uitstraling en een devote fanschare, vooral hetzelfde straatje leggen. Keer op keer. De Noord-Ieren hebben drie songs in huis die met enige goede wil hitpotentie hebben. 

PLUS:
Enthousiast zijn ze zeker. Vanaf het begin trappen ze het gaspedaal diep in. Met het volume op 11, zorgen ze er in ieder geval voor dat alle onzekerheden achter een muur van geluid blijven. Met een akoestische bijdrage zorgt zanger Stephen Leacock voor een rustmoment in die orkaan van opgepompte spierballenpop. Je zou het dynamiek kunnen noemen.

MIN:
Maar ook in dat akoestische nummer overschreeuwt Leacock zichzelf. En daarmee legt hij direct de achilleshiel van General Fiasco bloot. Want achter de voorspelbaar ingevulde liedjes schuilt een grote, gapende leegte. De gitaarpartijen van gitarist Enda Strathern kennen minder variatie dan het menu van een willekeurig kind in Tsjaad, en ook in de schreeuwerige zangpartijen van Leacock is het zoeken naar een subtiel lichtpuntje. Tussen de nummers door hapt hij naar adem en als je hem daar zo ziet staan in strakke broek, enorme gympen en jongensachtigheid, is het bijna ontwapenend. Dat ze juist deze ogenschijnlijke braafheid met een oorverdovend geluid proberen te laten verdwijnen, bewijst vooral dat NME in de nabije toekoms schrale tijden tegemoet gaat.

CONCLUSIE:
Het was het niet. General Fiasco doet niets nieuws, en ook in het al overbevolkte genre voegen ze weinig toe. Dan zijn drie aardige liedjes en bergen jeugdig enthousiasme gewoon te weinig.

CIJFER:
5