Als Els Pynoo van Vive la Fête snelt Hannah Scanlon a.k.a. Doll blootsvoets en gehuld in pofferige glitterbroek en zwarte beha over het podium. Om te zeggen dat ze alle aandacht opzuigt, zou een understatement zijn, om te zeggen dat dat terecht is, zou misdadig zijn.

GEZIEN:
Doll and the Kicks, London Calling, Paradiso Kleine Zaal 23-04-2010

MUZIEK:
Indiepop en discorock uit Brighton van wannabe hipster-kwartet rond de in Liverpool geboren, luid kirrende zangeres Doll. De band heeft erg goed naar acts als Bloc Party, Franz Ferdinand en hun navolgers geluisterd, zoals Doll zich erg naar haar ideale frontvrouw Gwen Stefani heeft gemodelleerd.

PLUS:
De band voelt elkaar na 1,5 jaar bijna onafgebroken touren best goed aan. Met songs als You Turn Up kan het college radio- en festivalpubliek wel uit de voeten. Het trekt in ieder geval bewonderende blikken van tienermeisjes. Doll is een prima blikvanger, die het publiek redelijk meekrijgt.

MIN:
De band begint te vroeg en heeft na anderhalf album en ruim vier jaar bestaan, nog altijd niet genoeg materiaal om een goede set van een half uur mee te vullen. Doll heeft de looks van een heuse frontvrouw, het mag alleen nog wel iets overtuigender, meer bitchy geacteerd, minder sletterig gekleed en vooral vocaal beter. Die pathetische song over gedumpt worden moet van de setlist gedumpt en in dat nummer over iemands vriendje afpakken, bereiken de Kicks onvermoede dieptes. De band opereert in de geest van het songmateriaal; te wisselvallig en ondermaats.

CONCLUSIE:
Het is werkelijk een raadsel waarom Morrissey deze nog zo overduidelijk onvolwassen groep een jaar lang mee heeft genomen. Dat kan alleen maar op een diepgewortelde onzekerheid bij de Britse zanger duiden. Op zich is Doll and the Kicks een geinig fuifnummer voor niet al te kritische indiekids, een ok vuller voor je festival, alleen waren ze hier geen vuller (invaller) maar de openingsact. Veel geshow en te weinig wol.

CIJFER: 5