Hoeveel zegt een handdruk over de persoon die bij de hand hoort? Matt Ward, ‘M’ voor luisteraars, steekt weifelend een hangend bosje vingers in mijn richting. De Amerikaan spant geen enkel spiertje in het pootje wanneer deze de mijne heeft gevonden. “Hey.” M. Ward staat niet bekend als de meest sprankelende persoonlijkheid. Van interviews houdt hij ook al niet. Als zijn albums nu niet zo goed waren zou hij de wereld mooi kunnen negeren en de wereld hem. Nu Matt en de prachtige actrice Zooey Deschanel elkaar recent vonden en als She & Him een alleraardigst album presenteerden, krijgt Ward nog meer aandacht. Zijn zevende album Hold Time brengt hem tegen wil en dank opnieuw naar Amsterdam.

Wat volgt is niet zozeer een ongemakkelijk of vijandig gesprek, het slaat alleen helemaal nergens op. Matt kan nog niet de tijd hebben gehad om zich suf te blowen. Hij murmelt lijzig dat ‘ie een beetje moe is. In de loop van het gesprek duren de antwoorden steeds langer. Ward begint zinnen zonder te weten waar ze heen gaan. Er vallen pauzes van vele seconden. Een enkele grinnik of blik doet me soms afvragen of hij nu zit te fucken, maar dan gaat hij weer vrolijk verder. Hij kijkt regelmatig naar een vast punt op het plafond om op gedragen toon zijn zin te vervolgen. “Ik… ben iemand die soms gelukkig is… en dan weer verdrietig. Ik hoop dat mijn platen dat… reflecteren.”

Wanneer persoonlijke en filosofische vragen blijven afketsen op de afwezige artiest vraag ik hem maar naar zijn laatste plaat en productietechnieken. Even lijkt hij op te fleuren om snel weer te verzanden in flauwe keukenmetaforen. “In de studio probeer ik het zoet en het zuur te balanceren; het rauwe en gekookte. Uiteindelijk resulteert dat in iets dat lekker smaakt en leg je het op het bord.” Om het dan te overladen met ketchup? “Ik houd niet van ketchup, alleen van verse tomaten.” Uit Italië lijkt me? “Enkel uit Italië!”


Beluister nu het vreemde, doch fascinerende gesprek met M. Ward.