De ware kunst komt voort uit lijden. Pijn is de diepste emotie. Zodra een kunstenaar geluk vindt, raakt hij het spoor volledig bijster. Alsof de scherpte als sneeuw voor de zon verdwijnt. Zangeres Karen O van art punkers The Yeah Yeah Yeahs geloofde ook lang in die heilige wet: “Tot ik een keer iets moois maakte in een moment van liefde en inspiratie. Ik ben jarenlang bang geweest om echt gelukkig te zijn, vooral in relatie tot kunst. Een muzikant die verliefd wordt, maakt immers vaak slappe muziek. Het lijkt wel alsof ik het licht heb gezien!”

Het New Yorkse trio keerde onlangs terug met de ep Is Is. En daarop heeft Karen O ondanks haar nieuwe inzichten weinig ingeleverd van haar explosiviteit. Maar Karen O heeft dan ook altijd een natuurlijk soort melancholie in zich gehad. Naar het echte lijden heeft ze naar eigen zeggen nooit hoeven zoeken. Die melancholie komt direct naar boven als haar gevraagd wordt of ze terugverlangd naar haar zestiende levensjaar: “Nee, zeker niet. Ik zat op high school in New Jersey en mijn hart werd gebroken. Ik wist toen niet dat ik verliefd was, maar achteraf weet ik zeker dat het zo was. Ik heb mezelf een tijdlang in slaap gehuild en ondertussen wilde ik ook nog zo snel mogelijk weg uit New Jersey.”

Vijf jaar eerder moet Karen een stuk onbezorgder geweest zijn: “De eerste cd die ik aanschafte was het titelloze debuut van Mariah Carey. Ik was een jaar of elf. Ik was zwaar onder de indruk van de hoge noten die ze kon halen. De muziek is ook op een bepaalde manier sexy, ik was daar toen gevoelig voor. Hij ligt nog wel ergens bij mijn ouders thuis.”

Luister naar het openhartige gesprek van Leonieke Daalder met Karen O van The Yeah Yeah Yeahs.