De Heideroosjes zijn al 18 jaar samen en bevolken al net zo lang de podia in binnen- en buitenland. Net terug uit Japan beklommen ze het podium in Desmet alsof de lange vlucht ze niets gedaan had en ze de volgende dag helemaal niet naar Leuven hoefden om de Europese tournee af te trappen. De Heideroosjes zijn er en staan er volgens mij altijd. Dat is misschien wel de allergrootste kracht van de jongens van stavast uit Horst en een beetje uit Sevenum. Als je het doet, dan moet het ook met een volle bek. Want halve happen betekent stoppen. En daar ziet het nog lang niet naar uit, met het achtste album net van de pers en een mooie tourlijst op zak. Blij dat ze geweest zijn.

Room Eleven is een bijzonder bandje rond een bijzondere vrouw en een bijzondere combinatie van die vrouw met een getalenteerdr gitarist/schrijver. Janne heeft een stem om in weg te fladderen, om vervolgens keihard op je nummer gezet te worden en dan weer te worden teruggesleurd. Ze verleidt, ontroert, maakt blij en dat alles in één zin. Da’s knap. De muzikale voorstuwing komt van een prima band die het gekozen genre goed is gaan beheersen en zowaar een surplus aan swing meeneemt. Dat zal de speelervaring zijn die ik meen te horen, maar zo goed en tot op het bot swingend had ik ze nog niet gehoord. Hulde dus voor een bandje met een gezonde, afwijkende sound waar een hoop mensen erg blij en gelukkig van worden. Ik incluis.

Dan Electric Eel Shock uit Japan. Wat nou jetlag, wat nou Engels, wat nou kleine Club. Rammen zullen we, ondanks dat we nog stinken naar vliegtuigvoer en aircozweet, ondanks dat we slaap hebben… Ozzy is God, wij jatten alle rockcliché’s bij elkaar en smeden dat tot een spectaculaire rockshow waarvoor je ogen en oren tekort komt. Dat is in het kort wat ons overkwam daar in Desmet. Het spetterde alle kanten op, het was vulgair (maar dan ook wel weer lief omdat je ziet zag dat het afgekeken is van oude video’s) en het was iets wat ik nog niet eerder zag. De vertaling van onze Westerse herrie door drie Jappen met een attitude waar we hier een dikke punt aan kunnen zuigen.

Oh ja…en spelen kunnen ze ook nog hoor, daar was niks mis mee. Een drummer in blote reet met tennissok om de lul (heeee waar kennen we dat van). Hij drumt overigens met 4 (lees VIER!) stokken… Een zanger/gitarist met Flying V-gitaar en gebalde rechtervuist terwijl hij zogenaamd de gitaar van achteren neemt (Heee….Lord Hetfield meets Zakk Wylde). En de bassist die zich van niemand iets aantrekt en eindigt bovenop de basskast (Heee….waar zie je dat niet binnen de R&R). Maar wat een kicken bandje en een waardige afsluiter van de tot nu toe meest gevarieerde Club ever…en daardoor een hele goeie!

Gr. Eric