Het kan bijna niet anders of we kennen Wimbledon straks niet alleen meer van dat ene tennistoernooi. In de Londense buitenwijk stond twintig jaar geleden namelijk de wieg van Jamie Treays, die we in Nederland vorig jaar op London Calling leerden kennen als Jamie T. Toen was vanaf de eerste seconde al duidelijk dat hij geen tennisminnende kakker is, maar een lekker brutaal mannetje met een grote bek en een debuutalbum vol inventieve en catchy songs onder de arm.
Jamie T werd in het verleden geregeld geteisterd door paniekaanvallen vanwege een constante stroom gedachtekronkels. De ontzagwekkende rotzooi in zijn kamer, te zien op de hoes van Panic Prevention, moet wel een soort afspiegeling zijn van wat er omgaat in zijn hoofd. Sinds hij zijn drukke hersenspinsels omzet in inventieve, catchy popmuziek, gaat het een stuk beter met hem. Zijn manier van praatzingen is flink nerveus, maar wel op een prettige manier. Zijn stem doet zowel aan Joe Strummer (The Clash), Mike Skinner (The Streets) als Alex Turner (Arctic Monkeys) denken. ‘One Man Arctic Monkeys’ is zijn koosnaampje, gekregen van de Engelse muziekpers. Die vlieger gaat misschien op voor zijn stemgeluid en de observaties over Londen en zijn leeftijdgenoten. Maar op muzikaal vlak slaat die vergelijking nergens op.
Veelzijdigheid is namelijk het sleutelwoord op Panic Prevention. Voor iemand met zoveel drukte in het hoofd is het niet verwonderlijk dat zijn muziek alle richtingen opvliegt. Jamie T bereidt op zijn album een smakelijke, schijnbaar achteloze ratjetoe van pop, rock, punk, folk, reggae, ska, dub en hiphop, die qua totaalgeluid Engelser is dan thee met melk. Denk wederom The Streets, maar dan met het geluid van Lily Allen’s debuut Alright Still en een gezonde dosis Arctic Monkeys-branie. En toch heeft dit half onverstaanbare snotjoch voor zijn kleurrijke muziek niet veel meer nodig dan die praatzang, een oude akoestische gitaar, keyboard, sampler en een “cracked out piece of shit called the bass guitar.”
“Fookin’ croissant!” schreeuwt hij met Franse tongval in de eerste seconde van het openingsliedje dat over die zelfde basgitaar gaat. De toon is gezet. Eigenlijk had onze held een pistool willen kopen om de hele straat in koelen bloede neer te knallen. Maar gelukkig voor zijn buren had ‘ie net zijn laatste penny’s uitgegeven aan die basgitaar, zingt hij, zichzelf begeleidend op het damn ding. “That’s the crappiest version I’ve ever done of that in my life”, murmelt hij aan het eind van de korte song. En het dan toch als openingsnummer op je debuut zetten. Inderdaad, we hebben hier te maken met een brutale én stronteigenwijze aap.
In de drie kwartier erna volgt de ene spraakwaterval na de andere in zijn voor ons Hollanders lastig verstaanbaar Cockney accent. Jamie T weet wat sommige taalpuristen van zijn accent zullen vinden. In de pakkende single Sheila steekt hij met behulp van een slimme sample zijn middelvinger naar hen op.“Good heavens you boys, blue blooded murder of the English tongue”, zegt een keurig sprekende Engelsman onder een perfecte popdeun waarvan er nog veel meer staan op Panic Prevention. Als een groot publiek Jamie T net zo liefdevol omarmt als Alex Turner, Lily Allen of Mike Skinner, heeft straks niemand het meer over tennis bij het horen van de naam Wimbledon. Als dat deze nieuwe held maar geen nieuwe paniekaanvallen bezorgt.
Panic Prevention is tijdelijk te horen op de Luisterpaal. Hou de 3VOOR12-nieuwsbrief in de gaten voor kaarten voor een intiem concert van Jamie T in de Amsterdamse Desmet Studio’s op dinsdag 27 februari.
Jamie T werd in het verleden geregeld geteisterd door paniekaanvallen vanwege een constante stroom gedachtekronkels. De ontzagwekkende rotzooi in zijn kamer, te zien op de hoes van Panic Prevention, moet wel een soort afspiegeling zijn van wat er omgaat in zijn hoofd. Sinds hij zijn drukke hersenspinsels omzet in inventieve, catchy popmuziek, gaat het een stuk beter met hem. Zijn manier van praatzingen is flink nerveus, maar wel op een prettige manier. Zijn stem doet zowel aan Joe Strummer (The Clash), Mike Skinner (The Streets) als Alex Turner (Arctic Monkeys) denken. ‘One Man Arctic Monkeys’ is zijn koosnaampje, gekregen van de Engelse muziekpers. Die vlieger gaat misschien op voor zijn stemgeluid en de observaties over Londen en zijn leeftijdgenoten. Maar op muzikaal vlak slaat die vergelijking nergens op.
Veelzijdigheid is namelijk het sleutelwoord op Panic Prevention. Voor iemand met zoveel drukte in het hoofd is het niet verwonderlijk dat zijn muziek alle richtingen opvliegt. Jamie T bereidt op zijn album een smakelijke, schijnbaar achteloze ratjetoe van pop, rock, punk, folk, reggae, ska, dub en hiphop, die qua totaalgeluid Engelser is dan thee met melk. Denk wederom The Streets, maar dan met het geluid van Lily Allen’s debuut Alright Still en een gezonde dosis Arctic Monkeys-branie. En toch heeft dit half onverstaanbare snotjoch voor zijn kleurrijke muziek niet veel meer nodig dan die praatzang, een oude akoestische gitaar, keyboard, sampler en een “cracked out piece of shit called the bass guitar.”
“Fookin’ croissant!” schreeuwt hij met Franse tongval in de eerste seconde van het openingsliedje dat over die zelfde basgitaar gaat. De toon is gezet. Eigenlijk had onze held een pistool willen kopen om de hele straat in koelen bloede neer te knallen. Maar gelukkig voor zijn buren had ‘ie net zijn laatste penny’s uitgegeven aan die basgitaar, zingt hij, zichzelf begeleidend op het damn ding. “That’s the crappiest version I’ve ever done of that in my life”, murmelt hij aan het eind van de korte song. En het dan toch als openingsnummer op je debuut zetten. Inderdaad, we hebben hier te maken met een brutale én stronteigenwijze aap.
In de drie kwartier erna volgt de ene spraakwaterval na de andere in zijn voor ons Hollanders lastig verstaanbaar Cockney accent. Jamie T weet wat sommige taalpuristen van zijn accent zullen vinden. In de pakkende single Sheila steekt hij met behulp van een slimme sample zijn middelvinger naar hen op.“Good heavens you boys, blue blooded murder of the English tongue”, zegt een keurig sprekende Engelsman onder een perfecte popdeun waarvan er nog veel meer staan op Panic Prevention. Als een groot publiek Jamie T net zo liefdevol omarmt als Alex Turner, Lily Allen of Mike Skinner, heeft straks niemand het meer over tennis bij het horen van de naam Wimbledon. Als dat deze nieuwe held maar geen nieuwe paniekaanvallen bezorgt.
Panic Prevention is tijdelijk te horen op de Luisterpaal. Hou de 3VOOR12-nieuwsbrief in de gaten voor kaarten voor een intiem concert van Jamie T in de Amsterdamse Desmet Studio’s op dinsdag 27 februari.