De twee NewYorkers die samen Shy Child vormen, maken dansbare elektropoprock met live drums en een so called Keytar. Zo’n eighties omhangsynth die bespeeld wordt als ware het een gitaar, maar die synthsounds produceert. Shy Child begint lekker, maar na twee nummers weet ik wel hoe het verder zal gaan. Niet al te sterke songs die het van hun dansbaarheid moeten hebben en ook daar schieten ze wat tekort. Ik kan me goed voorstellen dat dit duo je tot dansen kan verleiden als er de tijd voor is en je je gewoon een uurtje of wat overgeeft aan wat ze maken. Maar die tijd hadden we helaas niet in de Club. Dus al met al viel het wat tegen wat mij betreft.

Malajube. Toch maar even opgezocht, nadat de heren mij een verhaal vertelden waarvan ik dacht dat ze mij voor het lapje hielden of vakkundig in het ootje namen. Maar nee..Malajube is inderdaad een nare ziekte die bij mensen vrij heftige symptomen veroorzaakt als oorbloedingen en hoge koortsen. Het gaat ook nooit meer uit je systeem, net als herpes simplex (koortslip), maar het komt meestal slechts één of twee keer per mensenleven tot een uitbraak. Gelukkig maar.

Goed, dat terzijde. Deze Malajube is een Franstalige rockband uit Montréal, met een voorliefde voor structureel verrassende songs met een edge. Snoeiharde gitaarriffs afgewisseld met bijna klassieke pianopatronen en dat gecombineerd met soms fluisterende, dan weer hysterische zang en klaagpartijen in het door mij zo geliefde Frans. Ik vond het bijzonder, omdat het niet voor één gat te vangen is en je meerdere malen keihard op het verkeerde been wordt gezet. Melodieus en boeiend. Deze band zou ik echt wel eens langer en op een groot podium willen zien. Denk dat dat een hitje is.

Dan Malkovich. Kings ’n Bosses heet de nieuwe schijf van deze heren die gauw uitkomt. Malkovich heeft een livereputatie die de band ook in de Club op ons pre-fab podiumdelen-podium geheel waarmaakt. Waar ik als een blok voor val is het gitaarwerk van deze band. Tikkie oldschool à la Maiden, dan weer doorrammend als de Ramones en onvervalst gierend als alle metallurgische bands van deze wereld. De afwisseling is er met verrassende muzikale patronen en zo hier en daar een portie agressieve ongein. Malkovich is voor mij de verrassing van de avond: ik zag ze voor het eerst live en als je je vooruitgesnelde reputatie zo waar maakt, ben je echt goed. Waarvoor dank dus.

Volgende week meer,

Gr.
E.