Eric Corton heeft ook wel eens een zware avond, blijkt uit het komende Clubverslag dat in tegenstelling tot zijn eerdere epistels bijzonder negatief van toon is voor Cortons doen.
Allereerst Stijn. Deze vlaamse zanger/componist komt in de Club een aantal songs van zijn nieuwe album The World Is Happy Now spelen en heeft vanaf het eerste moment de vaart er lekker in. Dat wil zeggen…Hij beukt zich door het interview heen met kwinkslagen en omweggetjes waardoor ik de indruk krijg de meest oubollige vragen gesteld te hebben aan een alom geliefde beroemdheid, terwijl het voor hem misschien zinniger zou zijn gewoon aan de luisteraar te laten weten wie deze Stijn nou eigenlijk is. Want zo bekend en erkend is deze man in ons land niet echt. Allez, dan de muziek maar. En daarvoor geldt wat mij betreft hetzelfde. Stijn beukt zich met doorzichtig opgelegd “hebben we d’r zin an”-pandoer door zijn setje met als gevolg dat ik nergens zie of voel wat deze jongen nou werkelijk wil. Alleen lol maken? Prima, maar laat me dat dan zien. Serieus genomen worden in je muzikale ambities? Prima, laat maar zien. De muzikant zijn die zich tegen alle stromingen en trends in niet laat koeioneren door wie dan ook? Lees dan de recensies maar niet en sla deze dan ook maar over.
Dan Alice Rose uit Denemarken. Alice heeft een album gemaakt dat Tales of Sailing heet. Een reis door de menselijke geest op weg naar verlichting, zoals ze me in het interview laat weten. Alice heeft een laptop, twee speelgoed-pistolen, twee casio-orgels, nog wat speelgoedinstrumenten, een drumcomputer en een licht ontstemde viool bij zich die ze allemaal gaat gebruiken in haar set. Althans, zo laat het zich aanzien. Ze begint met een mini-liedje gespeeld op een plastic speelgoed-trekharmonica. Daar zingt ze een werkelijk wonderschoon liedje bij dat A Tale Of Sailing heet. De opener van het album. Vanmorgen nog maar eens opgezet maar zoals ze dat live bracht was heel bijzonder. En eventjes hoopte ik op een CocoRosie moment. Eindelijk weer een excentrieke vrouw die een klein kwartiertje magie in de Club zou brengen. Maar helaas. Alice verliest zich vervolgens in schreeuwerige non-songs die met de lelijkste casio geluiden, steevast nog verder om zeep worden geholpen. Bij iedere song hoort dan ook nog een verkleedpartijtje of weer een ander instrumentje. Jammer. Ze begon fe-no-me-naal. Exact 40 seconden van bloedspannende schoonheid.
Tot slot Blood Meridian. Canadese zwartgallige Americana die met de dood op de hielen gespeeld wordt. Vier mannen en een vrouw uit Vancouver zorgen, wat mij betreft, voor de enige opwinding in het huis op deze woensdag. Doet de plaat wat pretentieus en daardoor een tikkie saai aan, Blood Meridian is live stukken beter verteerbaar en de band is goed op elkaar ingespeeld. De songs worden eerlijk en vol gevoel gebracht waarbij Kick up the Dust het absolute hoogtepunt vormt vanwege de hele band die a-capella het refrein inzet. Mooi, mooi.
Kortom: Een zware avond. Niet leuk om over te schrijven. Moet wel. Volgende week beter.