Seven trapt af op deze clubavond. Seven maakt stevige powerrock a la Foo Fighters en aanverwanten met altijd het liedje als basis. Een nog jonge band ondanks het ervaringsgehalte van de diverse leden die al heel wat jaren muziek maken. Seven doet precies waar het wat mij betreft voor kwam: vol enthousiasme vijf liedjes Desmet in slingeren waarvan de nieuwe single Whole voor mij het absolute hoogtepunt was. Misschien is het niet allemaal even vernieuwend zoals wel eens over Seven geschreven word, maar een band die goeie songs met groot vakmanschap en kunde maakt en enthousiast onder het voetlicht slingert, is een hoop waard wat mij betreft. Vandaar : uur 1 in de Club geslaagd. Met een griffel.
White Circle Crime Club uit Antwerpen heeft de eer het tweede uur vol te gieren met hun viermansrollercoaster van twee gitaren, bas, incidentele synths, drie vocalen en een drummer waar ik zo nog even op terugkom. White Circle Crime Club is alles wat Seven niet is. En dan heb ik het niet over enthousiasme of vakmanschap, want ook deze heren beheersen hun instrumenten tot in de finesses en gaan er vol in, maar WCCC (als ik dat zo even mag afkorten, zei de luie hond) ontregelt wel degelijk, betreedt wel nieuwe paden, is woest en lijkt ongecontroleerd op een soort total-krieg af te stormen terwijl de structuur van de songs er bij de mannen zo inzit dat ik ze geen moment naar elkaar heb zien kijken. Het spettert, het knalt en het stuwt de bloeddruk naar gevaarlijke hoogten. Als bassist Jan na het interview, dat overigens heel kalm en beheerst verliep, zijn instrument omhangt, gebeurt er iets onwerkelijks. Alle bandleden blijken van 0 tot 100 te kunnen in minder dan 2 seconden. Met drummer Krist voorop. Harkend en schoffelend en met een duwende precisie van een napalmbombardement. Wat een band. Moet ze gauw eens langer dan twintig minuten zien. Als jij die twintig minuten van woensdag wil zien weet je wat je te doen staat. Doorklikken op deze site, geluid op tien en kijken maar.
En dan… Tijd voor SURF. Tijd voor de TWANG. Tijd voor The Phantom Four. Phantom Frank houdt zijn gitaar om bij het interview en dat is maar goed ook. Het gesprek wordt bijna een clinic over wat de surfsound nou eigenlijk is en hoe kun je dat beter illustereren dan via het geluid zelf. Het levert een mooi gesprek op, maar wat er daarna gebeurt, is nog veel mooier. Van de grote mannen tot en met de jonge meisjes, iedereen gaat plat voor The Phantom Four. Bijzonder aanstekelijk zijn ze dan ook, die niet gezongen maar met de Fender ge-twangde songs. En als Frank dan ook nog de Sitar-gitaar ter hand neemt is het feest meer dan compleet.
The Phantom Four kunnen zo volgens mij nog twee eeuwen door. Twang never dies.
Kortom: Een heerlijk avondje Club 3VOOR12 met drie bovenmatig prettig spelende bandjes. Volgende week meer van dit moois.