Jarenlang trok deze in Brighton wonende muzikant als DJ en producer van o.a Amy Winehouse de wereld over. Zich voornamelijk bezighouden met de digitale kant van de muziek. Samplers, synths en andere zaken waar een aan/uit-knop op zat of anders wel platen draaiend voor dansende menigten…..en toch begon er ergens iets te schuren en te schrijnen. Hij besloot de digizooi even aan de wilgen te hangen en terug te keren naar zijn eerste grote liefde : de gitaar….En dat dat zijn grote liefde is deelde hij deze woensdagavond met iedereen die in de Club aanwezig was, en via de radio en tv tot ver daarbuiten. Fink gebruikt zijn gitaar niet alleen als melodisch instrument maar door ritmisch een aantal drijvende toeren uit te halen heb je geen moment het gevoel naar alleen een man en zijn stuk hout te luisteren. De combinatie van zijn spel, zijn zang en een paar hele goeie songs maakt dat ik vermoed en hoop dat Fink het erg ver gaat brengen en ons nog een aantal mooie dingen zal gaan schenken in de toekomst. Zijn optreden in de Club was voor mij in ieder geval een absoluut hoogtepunt tot nu toe….Album komt uit op 16 April en heet “Biscuits for Breakfast” Dan een welkome warme afwisseling in de Club…met een entourage van 11 man komt Ziggi langs.”So Much Reasons” (is dat eigenlijk wel Engels?) heet het album van deze Rotterdammer van geboorte. Hij vertrok op jonge leeftijd naar St. Eustatius om daar muzikaal beïnvloed te worden door het koor van de 7e dags adventisten waar zijn opa en oma bij zongen. Gospel dus…Later opgevuld met reggae, dancehall,raggaeton en hip-hop. Ziggi heeft een band om zich heen die heel goed weet wat te doen met dit repertoire. De achtergrondzangeressen zijn precies zoals het hoort: mooi harmonieus en spatzuiver. Ze maken het plaatje helemaal af. Ziggi zelf is de frontman die met zijn timbre en timing de boel opzweept en stuurt. Het is even heel erg warm in de Club dankzij een goeie set van Ziggi. Misschien niet heel erg verassend of vernieuwend maar om met Ziggi zelf te spreken..”De reggae is in opkomst en via ons leren die jonge gasten die muziek beter kennen…” En zo is het. Dan in het eerste uur van de volgende dag: Mullhouse. Een band met een mysterieus verleden. Je ziet ze veel en op allerlei posters staan en spelen zich best wel gek, maar een plaat hebben ze nog niet gemaakt. Naar eigen zeggen omdat ze een band zijn met weinig haast. Waarom zou je een plaat maken als je het gevoel hebt dat je repertoire daar nog niet klaar voor is. Of dat je het gevoel hebt dat de band nog moet groeien waardoor je meteen een sterkere debuutplaat kunt maken. Wijsheid die veel bands in Nederland nog moeten ontdekken. Mullhouse gaat het optreden in de Club in met een nachtclubachtige song, die wat mij betreft niet helemaal over het voetlicht komt. Dat heeft een beetje met sound te maken. De band heeft een ongelooflijk mooie verzameling aan vintage-instrumenten mee, met als kroonjuweel de ’57-er Gibsonbas. Ook de gitaren zijn oud en karakteristiek van geluid, en uitgerekend in het openingsnummer speelt zanger Mount Hagen piano op een elektrische piano die allesbehalve een karakteristiek heeft, waardoor de sfeer in het nummer een beetje plastic wordt. In het tweede nummer wordt dat overigens meer dan gecompenseerd en neemt Mullhouse de vlucht die het behoefde. Volgens mij een band die er nog wel even over gaat doen om die eersteling te maken…Maar dat hij er moét komen, is dan maar een tip van mijn kant. Ben benieuwd. Volgende week meer van dit schoons met van eigen bodem: Easy Aloha’s About Astrosoniq Tot dan! Eric